Οι Μόνες Τρύπες Που Γαμάνε...

Ξέρω ο τίτλος είναι ανάρμοστος....Είναι όμως το καλύτερο σχόλιο/χαρακτηρισμός που έχω ακούσει/διαβάσει ποτέ για αυτό το συγκρότημα των παιδικών μας (και όχι) μόνο χρόνων....

Ανεβάστε λοιπόν την ένταση και αφήστε την ψυχή να ταξιδέψει...

Τα σέβη μου!


υγ: και..καλή χρόνιά να έχουμε

Για Ποιά Ελληνική Ροκ Σκηνή Μιλάμε?

Πριν λίγο καιρό είδα στην τηλεόραση την διαφήμιση ενός ραδιοφωνικού σταθμού που μας προέτρεπε να τον ακούσουμε γιατί (όπως έλεγε) αυτός παίζει μόνο γνήσιο ελληνικό ροκ....
Σαν πρόβατο κι εγώ μπήκα στον κόπο να το βρώ στο ίντερνετ (καθώς δεν μένω στην πρωτεύουσα για να τον ακούσω απο το ράδιο) και τον ανοίγω....
15 λεπτά άντεξα.
Την επόμενη μέρα κάποια στιγμή είπα να τον ξανανοίξω μπας κι έπεσα σε λάθος εκπομπή.
Μια από τα ίδια.
Αυτό έγινε για 2-3 φορές ακόμη πριν απογοητευμένος σβήσω το εικονίδιο του σταθμού από τον υπολογιστή μου.
Αν αυτή η μουσική η άνευρη, η γλυκανάλατη, η χαζοχαρούμενη , αποτελεί την ελληνική ροκ μουσική σκηνή...το έχουμε χαμένο.
Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα τραγούδια καθώς δεν αξίζει τον κόπο.
Δεν υπάρχει όμως πλέον ούτε ο στίχος, ούτε ο καλλιτέχνης που θα σε ωθήσει να πεις φωναχτά ένα τραγούδι. Που θα θυμώσεις με αυτό. Που θα το καραγουστάρεις.
Μιλώ φυσικά για την νέα ροκ σκηνή. Αυτήν που προσπαθεί να μας πασάρει ο κάθε τρέντυ σταθμός. Δεν αναφέρομαι στις παλιές καραβάνες.



Σήμερα πιστεύω ότι μόνο ένα ελληνικό Συγκρότημα θα μπορούσε να δημιουργήσει πάταγο. Να μαζέψει 70000 κόσμο στο ΟΑΚΑ.
Να παίξει για 2 ώρες και να τα παίξουμε όλοι εμείς που θα τους ακούσουμε για μια ζωή.
Αναφέρομαι στις Τρύπες.
Ξέρω δεν υπάρχουν. Διαλύθηκαν κτλ.
Αν όμως αποφασίσουν να ενωθούν για μια μόνο συναυλία, τότε θα μιλήσουμε για ιστορικό γεγονός.

Black Sabbath vs AC/DC

Σε δύο συναυλίες έχω πάει στην ζωή μου.
Η πρώτη ήταν το 2005 στην Μαλακάσα όπου πήγα να δώ τους Black Sabbath του Ozzy και η δεύτερη ήταν προχθές στο ΟΑΚΑ όπου..υπήρξαν οι AC/DC.
Είχα δηλώσει προ ετών ότι τα μόνα συγκροτήματα που θα ήθελα να δώ ήταν τα δύο προαναφερόμενα και οι Rammstein. Μετά τους AC/DC το μόνο συγκρότημα που περιμένω να έρθει στην Ελλάδα είναι οι Γερμανοί (πράγμα που τα βλέπω δύσκολο)..
Ποιά από τις δύο συναυλίες μου άρεσε περισσότερο?
Θα έλεγα αυτήν των Black Sabbath ...
Το θέμα είναι τι θες να δεις σε μια συναυλία.
Οι AC/DC έδωσαν ένα αξέχαστο show (2+ ωρών) που μάλλον δεν θα ξαναδούμε στην Ελλάδα. Ο Angus Young αν και 55 χρονών χτυπιόταν επί δύο ώρες πάνω στην σκηνή. Όσοι είσασταν στην συναυλία, αναρωτηθείτε τι έκανε ο τύπος αυτός στα 30 του....
Τα πολύ καλά εφέ και ο πολύς κόσμος συμπλήρωσαν το όλο σκηνικό.
Με χάλασε λίγο ο ήχος της συναυλίας. Προφανώς θα έφταιξε ο χώρος της συναυλίας, το αχανές ΟΑΚΑ.
Πριν τέσσερα χρόνια είχα κατέβει στην Μαλακάσα για να δώ τους Black Sabbath....Τώρα που το σκέφτομαι, πριν τέσσερα χρόνια είχα κατέβει στην Μαλακάσα για να δώ τον Ozzy Osbourne. Εντάξει για τόν συναυλιακό χώρο δεν θα πω τίποτε. Ήταν απλά άθλιος. Ο κόσμος σαφώς λιγότερος απο προχθες αλλά πάρα πολύς για εκείνο το μέρος.
Οι Black Sabbath βγήκαν στην σκηνή χωρίς πυροτεχνήματα, αστραπές και βροντές. Την διαφορά την έκαναν με τα τραγούδια τους. Διαλεγμένα ένα ένα, προκάλεσαν υστερία σε όλους όσους βρεθήκαμε εκεί. Δεν χρειαστηκαν ούτε βίντεο, ούτε ρομπότ. Μόνο η μουσική. Για αυτό άλλωστε δεν πας σε μια συναυλία;
Οι Sabbath τραγούδησαν λιγότερο από τους AC/DC, αλλά αυτό που μου έμεινε είναι η..κλεισμένη φωνή του Ozzy στα δύο τελευταία τραγούδια (Paranoid και Children Of The Grave). Απλά δεν μπορούσε να πει άλλο τραγούδι...
Όπως και να έχει και οι δύο συναυλίες ήταν μοναδικές. Γεγονότα που δεν θα ξαναεπαναληφθούν στην Ελλαδίτσα μας.
Είμαι απο τους τυχερούς που βρεθήκαν και στις δύο.

AC/DC Tickets!!

Αρχές Φεβρουαρίου άρχισε η προπώληση των εισιτηρίων της μιας και μοναδικής συναυλίας των AC/DC στην Ελλάδα.

Μέσα στο άγχος στείλαμε ένα φίλο στο μαγαζί που πουλούσε εισιτήρια στην Θεσσαλονίκη για να πάρει μια τετράδα...

απο τα ακριβά να πάρεις! Ήταν η εντολή.
Λίγες ώρες αργότερα μας τηλεφώνησε και μας ενημέρωσε ότι τα ακριβά δεν τα πρόλαβε γιατί τελείωσαν...Τι να αγοράσω?
Ότι βρεις!
Και βρήκε 4 εισητήρια για την αρένα..80 ευρώ έκαστο.
Λεπτομέρεια. Νομίσαμε ότι δεν υπήρχε προπώληση μέσω ίντερνετ και κανείς εκείνη την ημέρα δεν ήταν μπροστά απο ένα υπολογιστή για να το τσεκάρει....
Το ίδιο βράδυ όταν διαπιστώνω ότι και προπώληση υπήρχε , αλλά και εισητήρια για την θύρα που ήθελα, να πω την αλήθεια ψιλοξενέρωσα...
Μετά απο 2 μερούλες το αποφάσισα. Θα πάρω άλλα 4 εισιτήρια στην θύρα που ήθελα. Έτσι κι έγινε.
Από τότε πέρασε 1 μήνας και κάτι ψιλά..και επιτέλους σήμερα ήρθαν!!
Μετά απο αρκετή καθυστέρηση και πολλά τηλέφωνα το courier χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου!
Φυσικά όπως μπορείς να φανταστείς είμαι μες την καλή χαρά!!

Αναμένουμς λοιπόν τον Μάιο!

Να ξέρεις ότι τα τέσσερα πρώτα εισητήρια που αγόρασα, τα πουλώ. Όχι δεν είμαι μαυραγορίτης. Όσο τα αγόρασα. 80ευρώ το ένα. 320 την τετράδα!

Manhattan Vibes

Στο βιντεάκι που ανέβασα είναι οι Manhattan Vibes του κοζανίτη Χρήστου Ραφαηλίδη.
Ποιός είναι αυτός?
Είναι ο τυπάς που σολάρει με το βιμπρόφωνο (Vibraphone) μέσα στο Blue Note της Νέας Υόρκης...
Στο είδος του ο κύριος θεωρείται απο τους κορυφαίους παγκοσμίως και σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσεις ότι δεν ενδιαφέρεται ποσώς να επιστρέψει στο Ελλάντα.
Τι να έρθει να κάνει?
Ποιός θα τον ακούσει?
Με ένα σκασμό όργανα πειραματίζεται και ούτε ένα μπουζουκάκι δεν έχει βάλει στην σύνθεσή του ο αθεόφοβος!
Απολαύστε τον!

Χωρίς Να Θέλω Να Ωραιοποιήσω Την Ύπαρξή Μου, Έτσι Έχουν Τα Πράγματα!

Κάτσε λέει η demon και γράψε μας με τι μουσική μεγάλωσες..
Φυσικά όπως καταλαβαίνεις αυτή είναι μια τέλεια ευκαιρία να γράψω ότι πιο ψεύτικο μπορώ για να προσδώσω μια διαφορετική μουσική εικόνα για τον εαυτό μου.
Θα προσπαθήσω, όσο είναι δυνατό, να μην γίνει αυτό.

Ξεκινώ λοιπόν.

Κάτι που δεν σας είπα ποτέ είναι ότι έχω κάνει 2 ηχογραφήσεις στην ζωή μου. Σε MC. Κασσέτα δηλαδή.
Η πρώτη ήταν όταν ήμουν 10 μηνών και η δεύτερη κοντά στα 6 :Ρ
Τα ηχητικά ντοκουμέντα υπάρχουν ακόμη.
Όχι δεν θα τα ανεβάσω ποτέ στο blog :)

Τι τραγουδούσα?
Καζαντζίδη...ψέμα

Οι γονείς μου άκούγαν ότι και ο περισσότερος κόσμος. Ελληνικά λαικά. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθαμε στην Κοζάνη, κάθε Σαββατο πέρναμε τον Σκαραβαίο και επιστρέφαμε στην Σαλονίκη για να γυρίσουμε ξανά πίσω στην..εξορία την Κυριακή.
Το ταξίδι τότε κρατούσε τουλάχιστο 2,5-3 ώρες. Στο αυτοκίνητο υπήρχαν 3 κασσέτες. Η πρώτη ήταν ένα live της Γλυκερίας. Η δεύτερη ήταν ένα live του Νταλάρα και η τρίτη ρεμπέτικα του Νικολαΐδη.
Μπορώ να πώ ότι μεγάλωσα με αυτές τις κασσέτες. Ήξερα όλα τα τραγούδια τους. Με την σειρά.

Πιτσιρικάδες(δημοτικό), δεν ακούγαμε μουσική παρα μόνο σε πάρτι. Εκεί ο michael jackson και η...Πωλίνα είχαν την τιμητική τους. Smooth Criminal απο την μια, πάμε για τρέλες στις Σευχέλλες απο την άλλη...

Όταν "μεγαλώσαμε" ο καλός μπαμπάς μας, μας δήλωσε μια μέρα ότι θα μας πάρει από ένα κασσετόφωνο. Εγώ ζήτησα ένα κανονικό, ενώ ο αδερφός μου πήρε ένα walkman...
Ήταν η εποχή που αρχίσαμε να ακούμε ράδιο. Τέλη του 80 με αρχές του 90.
Κυρίες και κύριοι ζούσαμε στην εποχή του Techno.
Να σημειώσω ότι μουσικά ακολουθούσα τον μεγαλύτερο κατά 2 χρόνια αδερφό.

Στις αρχές του 90 λοιπόν ξεκίνώ το γυμνάσιο.

Κάπου εκεί ξεκινά και η ροκ φάση. Μην νομίσετε ότι κάθισα και κόλλησα με τα ροκ. Ποτέ δεν το έκανα. Άκουγα ότι ακούγανε όλοι. Metallica, Nirvana, Iron Maiden. Άν θυμάμαι καλά, εκείνο τον καιρό ακούγαμε και ροκ μπαλάντες, τις οποίες και χορεύαμε με τα κοριτσάκια στα πάρτυ...

Λύκειο!!

Στο Λύκειο συνεχίζω να έχω κασσέτες με ροκ ξένο και ελληνικό (Τρύπες), αλλά αρχίζω αργά και σταθερά να ακούω σκυλοσουξεδάκια και ρεμπέτικα. Ζούσαμε στην πρώτη εποχή του Ελληνάδικου και το απολαμβάναμε. Καρβέλας, Βίσση, Σφακιανάκης, Βανδή, Αλκαίος στα πρώτα τους (και καλύτερά τους)...

Από αυτήν την μουσική ψιλόξεκόλλησα, όταν πήγα στο ΤΕΙ.
Μπήκαμε στην εποχή του mp3.
Στην δυνατότητα να ακούσω μουσικές που δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω ποτέ..
Εδώ περιπλέκονται λίγο τα πράγματα. Αρχίζω να ακούω τα πάντα. Να μου αρέσουν μουσικές από διάφορα είδη.


Rave που μου προμήθευε ένα συγκεκριμένο φιλαράκι...
Τα ξένα Hits της εποχής που έπαιζαν όλα τα κλαμπάκια της εποχής.
Metal....Iced Earth (πολύ) και ότι άλλο μου άρεσε..
Ελληνικά σουξεδάκια (ξανά)
Μου είχαν πέσει στα χέρια όλα τα mp3 που είχε το remvi της Θεσσαλονίκης στον Η/Υ του και έμαθα και την μουσική παλαιότερων δεκαετιών (1950-1970)..

Ώς φοιτητής έκανα δύο φορές εκπομπή σε ραδιόφωνα. Την πρώτη, έκανα για ένα εξάμηνο σε έναν σοβαρό σταθμό, παίζοντας μουσική περασμένων δεκαετιών. Την δεύτερη έκανα σε έναν ψιλοπαρατημένο όπου παίζαμε ελληνική μουσική. Να το πω πιο σωστά, παίζαμε μόνο σκυλάδικα. Στον πρώτο σταθμό, μου έμαθαν οι ιδιοκτήτες του να κάνω ραδιοφωνική εκπομπή. Να μιλώ σωστά στο μικρόφωνο, σε σωστούς χρόνους κτλ. Στον δεύτερο σταθμό κάναμε την πλάκα μας. Μαζευόμασταν παρέα, πετούσαμε ατάκες on air και χαλούσαμε κόσμο...

Τι μουσική ακούω τώρα...
χμμ..τώρα που γράφω πάντως ακούω 1055rock. Το καλύτερο ράδιοφωνικό σταθμό. Προσωπική άποψη.
Γενικά πάντως, περνώ από διάφορες φάσεις. Blues, Rock, Metal (ή να πω πιο σωστά Rammstein?), και φυσικά Τερζής και Πέγκυ είναι τα πιο καθημερινά ακούσματά μου...

Επίλογος.

Πάντα ζήλευα τους "ψαγμένους" της μουσικής. Αυτούς που ήξεραν απ΄έξω όλους τους δίσκους των συγκροτημάτων. Αυτούς που "ήξεραν τα λόγια".
Εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ. Μάλλον γιατί δεν με ενδιέφερε να το κάνω. Ακούω το τραγούδι και όχι τον τραγουδιστή. Και επειδή δεν είχα βάλει ποτέ ταμπέλες στην μουσική, άκουγα (σε αντίθεση με τους "ψαγμένους") σχεδόν τα πάντα....

This is my mousic story.

Θα ήθελα να δω τον Ζήση να γράφει για την μουσική του, αν και το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να το πράξει την δεδομένη χρονική στιγμή :)

Θα ήθελα να διαβάσω και την μουσική ιστορία απο την Trol. Θα είχε ενδιαφέρον..

Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα.

Ραδιόφωνο στην Κοζάνη

Πόσο λείπουν οι καλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί από την πόλη μου...
Δεν υπάρχει τίποτε.Ούτε απο ελληνική μουσική , ούτε από ξένη...και αν υπάρχουν 1-2 καλές εκπομπές (που υπάρχουν) και αυτές χάνονται μέσα στο χάος.
Ραδιοφωνικοί παραγωγοί που προσπαθούν μέσα σε 2 ώρες να καλύψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της μουσικής σκηνής, με ανεπιτυχή αποτελέσματα.
Ραδιοφωνικοί παραγωγοί που δεν ξέρουν να μιλήσουν όταν ανοίγουν αυτό το ρημάδι το μικρόφωνο με αποτέλεσμα να βγαίνει μια άψυχη, άχρωμη και φοβισμένη φωνή.
Ραδιοφωνικοί σταθμοί, νεκροί, που παίζει ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής στον οποίο έχουν βάλει 50000 τραγούδια και ένα πρόγραμμα που παίζει καθημερινά μολις 500 από αυτά με αποτέλεσμα να ακούς συνέχεια τα ίδια μουσικά κομμάτια.
Πώς μου την κάπνισε και γράφω τέτοιες κακίες? Βγήκα στο κέντρο με το αυτοκίνητο σήμερα το απόγευμα και είπα να μην ακούσω τα σι ντιά μου μήτε την ΕΡΑ ΣΠΟΡ και να βάλω κανα σταθμό να ακούσω ελληνική μουσική. Αμ δε!!
Κλαρίνα, ρεμπέτικα, τελειωμένα σκυλάδικα και άλλα συναφή... Όχι ότι έχω τίποτα με τις συγκεκριμένες μουσικές, αλλά νομίζω ότι δεν είναι όλες οι μουσικές για όλες τις ώρες. Και δε νομίζω ότι στις 7:30 το απόγευμα είσαι στο τσακίρ κεφί για να ακούσεις κλαρίνα...
Τέλος πάντων, πάτησα το κουμπάκι του ηχοσυστήματος που γράφει cd και άκουσα τα δ'κα μου τα τραγούδια για άλλη μιαν φορά...

Τι καλύτερο απο ένα blues

Ανέβασα λοιπόν ένα ακόμη τραγουδάκι για τα αυτάκια σας. Μια μπλουζιά όπως είχα υποσχεθεί...

Το τραγούδι είναι το "Key To The Highway" . Αυτό που με αρέσει σε αυτό το τραγούδι είναι φυσικά η έντονη παρουσία της φυσαρμόνικας. Ο τύπος δίνει ρέστα...

Οι ερμηνευτές είναι οι κύριοι που φαίνονται στην φώτο που σας δείχνω:Brownie McGhee & Sonny Terry

Δόξα και τίμη στον Δημήτρη που με είχε φέρει το σιντί στην δουλειά πριν κανα δυό χρόνια. Από τότε χρειάστηκε να το ξαναγράψω γιατί εκείνο, το πρώτο, έλειωσε...

Κοζάνη By Night

Ολόκληρη Κοζάνη με δεκάδες μπαράκια και να μην εχει ούτε ενα , που να μου αρέσει στο ελάχιστο η μουσική που παίζει...
Να έχει μόνο ένα που να ξέρουν οι μπαρμαν να φτιάχνουν το cuba libre...
Όλα τα μαγαζιά προσπαθούν να αποκτήσουν ένα στιλ "ντεμέκ" trendy. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνουν την προσωπίκότητά τους και να γίνονται όλα ίδια. Είτε σε θέμα διακόσμισης είτε σε θέμα μουσικής.
Στην μουσικη ακολουθούν την τακτική του "μίξερ". Απο rave, rnb,pop, rock, disco εώς λαικοπόπ και...κάτμαν-εραστή!
Όλα για όλους . Και φυσικά για να συνδιάσεις τόσα διαφορετικά είδη μουσικής δεν λείπουν και...τα μαχαίρια!
Εκεί που άκουγα james brown σε ένα μαγαζί, η κούκλα που έβαζε μουσική κάνει την αλλαγή και βάζει ένα ελληνικό ραπ κομμάτι , αγνώστων λοιπόν στοιχείων...

Και κάποιος μπορεί να πεί " Ντάξει ρε Κώστα εσύ αν είσουν , τι μουσική θα βαζες?"
Η απάντησή μου είναι ότι εγώ δεν βάζω μουσική, ούτε είμαι επαγγελματίας (υποτείθεται) dj.

Καλό βράδυ.

Memories

Ακούω Τρύπες!

Κάτι με έπιασε σήμερα και άνοιξα την τσάντα μου με τα σι ντί και έπεσα σε τραγούδια σχεδόν ξεχασμένα. Τρύπες είχα πολύ καιρό να ακούσω και πρέπει να ομολογήσω ότι ακούγοντάς , μελαγχόλησα λιγάκι...

Θυμήθηκα τα μαθητικά μου χρόνια. Τις κασσέτες που κουβαλούσαμε στις εκδρομές και στις γειτονιές όπου μαζευόμασταν...

Μάλλον θα κάτσω και θα σκαλίξω λίγο παραπάνω αυτήν την τσάντα. Είναι μια ευκαιρία να σκαλίξω λίγο παραπάνω και τις δικές μου αναμνήσεις.

Θα ξανανεβώ πάνω στο σκοινί, το τεντωμένο. Και έχω μυστικό, είναι μυστικό, το ίδιο λάθος πάντα πως το καταφέρνω

Κι έτσι ξαφνικά θα βρεθώ με μιας, κάτω απ'το σκοινί στο χώμα τσακισμένος.Μην ενοχλέιστε κύριοι, είναι ευχαρίστησή μου κάθε βραδιά εδώ, μπροστά σας, να πεθαίνω.