Το Καλύτερο Δώρο

Μια από τις έγνοιες μας τούτες τις άγιες ημέρες είναι τι δώρο να αγοράσουμε στους μικρούς (κυρίως) της οικογένειας μας.
Ποιο είναι αυτό το δώρο που θα ευχαριστηθούν και θα ασχοληθούν μαζί τους περισσότερο από μια ημέρα.

Σκεφτόμουν ποιό ήταν το καλύτερο δώρο που μου είχαν κάνει οι γονείς μου.
Πριν από 254 χρόνια, τον καιρό που ήμουν κι εγώ παιδί είχε βγει η μόδα του Subbuteo. Για όσους δεν το ξέρουν είναι ένα ποδοσφαιράκι όπου απλώνεις μια τσόχα και στήνεις τέρματα και παικτάκια και καίγεσαι για ώρες. 
Μέχρι τότε το μόνο ποδοσφαιράκι που ξέραμε ήταν εκείνα τα ψεύτικα με τα ελατήρια που χαλούσαν μετά από μια δυό ημέρες παιχνιδιού.

Επομένως μόλις βγήκε το Subbuteo φυσικό είναι να επικρατήσει ένας μικρός χαμός στις γειτονιές. Σε κάποια φιλαράκια οι γονείς τους τους το αγόρασαν σχεδόν αμέσως με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να παρακαλάμε να πάμε στα σπίτια τους για να παίξουμε.

Καθώς πλησίαζαν οι γιορτές οι γονείς μου με ρώτησαν τι δώρο ήθελα. Η απάντηση ήταν προφανής. Με ένα στόμα, μια ψυχή, εγώ και ο αδερφός μου ζητήσαμε το εν λόγω παιχνίδι. 
" είναι πολύ ακριβό παιχνίδι" μας είπε η μάνα μου και κάπου εκεί αφήσαμε την ιδέα να έχουμε δικό μας Subbuteo.

Κοντά στις 10 Δεκέμβρη στήσαμε το δέντρο και όπως όλα τα πιτσιρίκια περιμέναμε να έρθουν τα Χριστουγεννα και ο Αη Βασίλης (ο μπαμπάς) με τα δώρα.
Κάπου στις 20 του Δεκέμβρη όμως γυρνώντας από το σχολείο παρατηρήσαμε ότι κάτω από το δέντρο εμφανίστηκε ένα μεγάλο τυλιγμένο τετράγωνο κουτί!
Το μέγεθος και το βάρος του παρέπεμπε στο μεγάλο μας καημό!
Οι γονείς (και καλά) αυστηροι, μας είπαν να περιμένουμε μέχρι τα Χριστούγεννα για να ανοίξοπυμε το κουτί να δούμε τι δώρο είναι.
Φυσικά αυτό δεν έπαιζε ως ενδεχόμενο. Το ίδιο βράδυ κλεφτά πήγαμε στο σαλόνι και σκίσαμε μια μικρή γωνίτσα από το περιτύλιγμα και είδαμε ότι κουτί απο κάτω ήταν πράσινο στα χρώματα του Subbuteo! 
Επακολούθησε πόλεμος. Με ζητωκραυγές πήγαμε με τον αδερφό μου στους γονείς μας και απαιτήσαμε να ανοίξουμε το δώρο μας 5 ημέρες νωρίτερα από τα Χριστούγεννα. 
Οι γονείς το έπαιξαν θυμωμένοι κανένα δεκάλεπτο μα τελικά δέχτηκαν.

Μπορώ να πω ότι για αρκετό καιρό ήμασταν τα καλύτερα παιδιά του κόσμου.Τα πιο ήσυχα!
Όλο το απόγευμα και κάθε απόγευμα, η Μίλαν αντιμετώπιζε την Νάπολι ( ήταν οι ομάδες που είχε στο κουτί) σε αγώνες αμφίρροπους γεμάτους ένταση και σασπένς! :)

Είναι σίγουρα το πιο αξιομνημόνευτο δώρο που έχω πάρει...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!!
τα σέβη μου
Κώστας


υγ: Μετά από συζήτηση που είχα με τον αδερφό μου, δεν μπορώ παρά να ποστέρω μια ακόμη φωτογραφία ενός θεϊκού παιχνιδιού μας.
Κυρίες και κύριοι...τα Κάστρα και οι Πολιορκητές!
Τραβούσαμε τραπέζια και πολυθρόνες, στήναμε τα κάστρα μας και η μάχη ξεκινούσε!α
και...αν με το Subbuteo μάθαμε να σιδερώνουμε (την τσόχα) , με τα Κάστρα και τους Πολιορκητές μάθαμε να σκουπίζουμε (τα πολεμοφόδια με την σκούπα κάτω απο τον καναπέ)!!

Παλιά Φωτογραφία

Άνοιξα τον φάκελο με τις φωτογραφίες.

Είδα άτομα που δεν θα ξαναδώ.

Είδα καταστάσεις που δεν θα ξαναζήσω.

Είδα ανεμελιά που δεν θα ξαναυπάρξει.

Οι παλιές φωτογραφίες δεν αποθηκεύονται για καλό.

Μελαγχολείς...Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις...Ότι χάνεσαι...Ότι αλλάζεις...

Καλό βράδυ

Μάνα....Που Πάμε;;;;

Ένα φιλαράκι απο το Facebook ξεθαψε αυτό το Θεϊκό βίντεο του Χάρυ Κλυνν.
Όταν το είχα δει (παλιά) πρώτη φορά είχα πέσει κάτω απο τα γέλια...Ο ορισμός της παρωδίας από τον μεγαλύτερο έλληνα stand up comedian...

Απολαύστε τον...Βαραβά!

30-09-1993 - Composition Page 4

Το παραπάνω...αυτοβιογραφικό πόνημα είναι η πρώτη έκθεση της σχολικής χρονιάς 1993-1994 στα Αγγλικά (τάξη Lower)...
Για κάποιο λόγο δεν είναι διορθωμένη...
Μάλλον δεν άντεξε ο κύριος Σάκης (ο δάσκαλος) τόση λάμψη και τόσο νόημα σε τόσο λίγες γραμμές....
Για όσους δεν βγάζουν άκρη απο την φώτο, μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο παρακάτω.
Το τετράδιο των εκθέσεων το βρήκα κατά τύχη σε ένα παλιό φάκελο...Στις υπόλοιπες εκθέσεις οι βαθμοί μου ήταν μεταξύ 11 και 15...Είχα κι ένα 17! Είχα γράψει για το Ρήγα Φερραίο. Είχα πάρει ένα κείμενο έτοιμο και το μετάφρασα...

My name is Kostas. I come from Thessaloniki where I leaved for five years. Now I leave in Kozani and I am a student in the 1st High school. I'm studying english because I think that the english language will help me to succeed my aims. My biggest problem with the english is grammar because the english is the language which has a lot of exeptions and that makes this language the one of most difficult languages. I think that english are useful because is a national language and they will help me a lot. I haven't got big ambitions about the future. I propably will go to the university but I haven't decide exactly where. In english maybe I'll continue after the first english diploma and go to the proficiency.

Κάλό Βράδυ!

Μια Πρωτοχρονιάτικη Ιστορία

Στο τέλος κάθε χρονιάς είμαι απο τα άτομα που δουλεύω σε εντατικούς ρυθμούς. Αυτό συμβαίνει γιατί πρέπει να κλείσω κάποιες εκκρεμότητες εν όψη της νέας χρονιάς, αλλά και για να καλύψω συναδέλφους που θέλουν να πάρουν άδεια μέσα στις γιορτές για να ζήσουν τις μαγικές άγιες μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς με την οικογένειά τους...

Έτσι μου έγινε συνήθεια τις ημέρες που ο κόσμος χαίρεται και ψωνίζει τα δωράκια του, εγώ να είμαι στην δουλειά μέχρι τις 7 το βράδυ.

Πέρσυ την παραμονή της πρωτοχρονιάς την έκανα την βλακεία. Έφυγα απο την δουλειά το απόγευμα και πήγα στο super market για τις αγορές της τελευταίας στιγμής. Μέσα στο εν λόγω κατάστημα ήμουν φυσικά ο μοναδικός πελατης. Όλοι οι εργαζόμενοι είχαν απο ένα ποτήρι γεμάτο αλκοόλ και ήταν μέσα στην τρελή χαρά. Ο μόνος κάφρος ήμουν εγώ.
-Ρε παιδιά θα μου βάλετε κανα τζατζίκι ή να σηκωθώ να φύγω? τους ρώτησα όλο χαμόγελο...
Να σου βάλουμε ρε φίλε..μου απάντησαν..

Φεύγοντας απο το super, σκεφτόμουν την αντίδραση που θα είχα αν μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο. Αν δηλαδή έρχονταν κανας μυστήριος παραμονή πρωτοχρονιάς το απόγευμα και μου ζητούσε να του λύσω το πρόβλημα που είχε....

Φέτος έφυγα απο την δουλειά γύρω στις εξήμιση...Πήγα σε ένα ζαχαροπλαστείο ένός φίλου για να πάρω την Βασιλόπιτα και πέρασα απο το ίδιο super market που είχα πάει και πέρσυ... Η ώρα ήταν εφτά και τέταρτο.Πάτησα τα alarm στο αυτοκίνητο και πάρκαρα έξω απο την είσοδο του καταστήματος...
Κοίταξα μέσα και τους είδα πάλι μαζεμένους σε μια γωνιά να πίνουν το καθιερωμένο ουισκυ και να χαζολογούν...
Ξεπάρκαρα και έφυγα. Ντράπηκα να μπω μέσα. Οι βλακείες μια φορά γίνονται.

Καλή χρονιά.

Εγινα 16! Του Χρόνου Θα Πίνω Και Αλκοόλ!!

Όσοι λένε ότι ψες συμπλήρωσα 29 χρόνια ζωής...απλά δεν ξέρουν τί τους γίνεται...

Άλλα πράγματα δηλώνει η τούρτα!!

Εγώ 16 είμαι.

Στην φώτο φαίνεται κι ένα απο τα δώρα που μου έκαναν.

Αν μου άρεσε?

Η απάντηση είναι γραμμένη πάνω σε αυτό!!

Όμορφη Νύχτα.

Η σχέση των Κοζανιτών με το ψάρι είναι λίγο ιδιαίτερη.
Μάλλον δεν το έγραψα καλά.
Η σχέση των Κοζανιτών με το ψάρι είναι ανύπαρκτη.
Ότι ψαράδικο δουλεύει στην πόλη πιστέυω ότι έχει πελατολόγιο άτομα τα οποία δεν έιναι βέροι Κοζανίτες.
Κάποτε ένας Κοζανίτης μου είχε πει ότι δεν του αρέσουν τα ψάρια γιατί μυρίζουν...ψαρίλα!
Απο την άλλη μεγάλη αγάπη έχουν στο κρέας και ιδίως στο χοιρινό.
Αυτό μπορείς να το καταλάβεις και απο τις ταβέρνες που υπάρχουν στην πόλη. Υπάρχουν ελάχιστες ψαροταβέρνες από τις οποίες μόνο οι μισές έχουν κάποια ποικιλία σε ψάρια...

Υπάρχει ένα κουτούκι στην πόλη το οποίο πριν χρόνια το είχε ο Βαγγέλης ο Σκόρδας.
Το μαγαζί λεγόταν (και λέγεται) Η Όμορφη Νύχτα.
Για χρόνια ήταν και το στέκι ενός συλόγου. Του συλόγου των ατόμων άνω των 100 κιλών..
Ο κυρ Βαγγέλης ήταν ακριβώς αυτή η φιγούρα που έχουμε στο μυαλό μας όταν λέμε ταβερνιάρης.
Χοντρός, με φαλάκρα και κιμπάρης. Με την άσπρη ποδιά του,την πετσέτα στον ώμο, με το στυλό στο αυτί και το μπλοκάκι στην τσέπη της ποδιάς. Μάγκας. Απο τους τελευταίους αυθεντικούς ανθρώπους που ξέρω.
Ο τύπος είχε τότε (μέχρι πριν 4 χρόνια) ίσως την τελευταία παραδοσιακή ταβέρνα της πόλης. Στο μενού του είχε παραδοσιακά και μή, μαγειρεμένα φαγητά και οι πελάτες του ήταν κυρίως Κοζανίτες.
Προς το τέλος όμως τον μάθαν και οι φοιτητές και στο μαγαζί άρχιζες να βλέπεις και νεολαία...
Σε εκείνο το μαγαζί είχαμε κάνει και εμείς ως φοιτητές κάποιες απο τις ηρωικές κρασοκατανύξεις μας.

Χθες πήγα σε αυτό το μαγαζί. Ο νέος ιδιοκτήτης το έχει αλλάξει. Το έχει ανακαινίσει. Κάποιες μέρες, όπως χθές είχε και ζωντανή μουσική.

Ο τραγουδιστής απο το γκρουπάκι, αναφέρθηκε στον κυρ Βαγγέλη και είπε μια ιστορία.

Μπήκαν ένα βράδυ στο μαγαζί 3 αθηναίες φοιτήτριες και έκατσαν σε ένα τραπέζι. Πάει ο κυρ Βαγγέλης με την άσπρη ποδιά του και το μπλοκάκι του να πάρει παραγγελία.
Όσοι τον ξέρετε θα καταλάβατε τον τρόπο που πήγε και στάθηκε. Όρθιος δίπλα στο τραπέζι με το ένα χέρι να ακουμπάει σε αυτό μισοσκυμένος, λες και θα σου έλεγε κανένα μυστικό.
-Τί έχετε; τον ρωτάνε τα κορίτσια.
-Κεφτέδες μι ζμί, Κεφτέδες με κρεμμύδια, Γιαπράκια, Τζεβρεμέ, Αρνάκι τυλιχτό, Ουρά μοσχαρίσια..... απαντά
-Μήπως έχετε τίποτα θαλασσινό; πετάγεται μια απο την παρέα....
-Φυσικά και έχουμε..Αλάτι χοντρό!! ανταπαντά ο ταβερνιάρης.

Αυτός ήταν ο κυρ Βαγγέλης...

Το Οικογενειακό Πορτρέτο

Το Σαββατοκύριακο μαζεύτηκε το σόι στην Κοζάνη για ένα ευχάριστο γεγονός. Στην...παρέα ήταν και τα ανήψια μου, ένα απο τα οποία απεικόνισε την σύναξη στο χαρτί!
Όπως μπορείτε να δείτε η μέρα ήταν βροχερή, και στο σπίτι γινόταν χαμός. Και...όπως φαίνεται όλοι ήμασταν χαρούμενοι.
Βέβαια ο Κυριάκος σαν μεγάλος ζωγράφος που είναι, υπέγραψε και το έργο!

υγ: το έργο ανήκει στην προσωπική μου συλλογή και δεν είναι προς πώληση!

Θα Σου Πω Μια Ιστορία.

Δύο ήταν οι ονομαστικές γιορτές στις οποίες γινόμασταν χάλια ως παρέα. Η μία ήταν η δική μου. Κωνσταντίνου και Ελένης.
Αυτό γινόταν ίσως γιατί ήμασταν και δύο με αυτό το όνομα στην παρέα με αποτέλεσμα να διοργανόνωνται γερές μαζώξεις που μας οδηγούσαν κομμάτια πίσω στα σπίτια μας λίγο πριν το ξημέρωμα.
Μια απο αυτές τις μαζώξεις είχαμε κανονίσει να την κάνουμε στο σπίτι του άλλου του Κώστα. Ψωνίσαμε τα απαραίτητα, δηλαδή πλαστικά πιάτα, πλαστικά ποτήρια και παγοσακούλες.....
Ααα, πήραμε και κανα δυο τρία....τέσσερα μπουκάλια αλκοολ, κοκακόλες λεμόνια και τα συναφή συνοδευτικά.
Όχι για φαί δεν θυμάμαι τι είχαμε..
Σιγά σιγά η παρέα μαζευόταν και η βλακεία μας βρισκόταν στο αποκορύφωμα.
Κατά τις 11 το βράδυ σκάει τελευταίος στο πάρτυ και ένα φιλαράκι ο Μήτσος, αρτι αφιχθείς από την προπόνηση του kick box φορτωμένος με την τεράστια τσάντα του...
Ο συγκεκριμένος τύπος ποτέ μέχρι τότε δεν έπινε αλκοολ. Καμμιά μπύρα στα ξεχασμένα, γιατί μπορεί να ντρεπόταν μπροστά σε καμμια γκόμενα να ζητήσει χυμό πορτοκάλι.
Το ίδιο μοτίβο ακολουθούσε και εκείνο το βράδυ. Όσπου πέφτει η ιδέα απο μια απο την παρέα να πιούμε ένα περίεργο σφηνάκι που φτιάχνανε στο μαγαζί που δούλευε. Κόψαμε λεμόνια στην μέση, τα ξεζουμίσαμε και τα γεμίσαμε Ursus και ρίξαμε και ζάχαρη απο πάνω...
Ο πρώτος που τα έπινε αυτά τα πέρίεργα ήταν αυτός.. Μετά του ανοίγει η όρεξη και το ρίχνει στις Βότκες....
Μια λεπτομέρεια. Ο μαλάκας δεν είχε φάει τίποτα όλη μέρα και είχε έρθει και απο προπόνηση....
Σε κάποιο σήμείο ο Μήτσος αρχίζει να παραμιλά και να κάνει 8αράκια..Αρχίζει να ρίχνει ποτήρια και να χαζογελά μόνος του.
Βλέποντας την σοβαρότητα της κατάστασης καλείται επι τόπου Ιατρικό συμβούλιο απο τους παλιούς αλκοολικούς της παρέας και της γκαρσόνας που βρισκόταν στον χώρο.
--”Τα πράγματα είναι απλά κύριοι συνάδελφοι. Να του δώσουμε να φάει λεμόνι. Με τα οξέα του θα ξεσουρώσει με την μία.” λέω εγώ
--”Μα τί λέτε κύριε συνάδελφε! Πρέπει να του δώσουμε να φάει ψωμί για να τραβήξει το αλκοολ και να ηρεμήσει ο ασθενής!!” ωρίεται η γκαρσόνα
--”Να του δώσουμε να πιεί ξύδι για να ξεράσει και να ηρεμήσει”, φωνάζει ένας το ίδιο κομμάτια με τον Μήτσο!
--”Τι λες βρε μαλάκα” του ανταπαντά ένας άλλος, “άν είναι να ξεράσει ας βάλει δάχτυλο”

Όπως μπορείτε πολύ καλά να καταλάβετε άκρη δεν έβγαινε.
Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και τον Μήτσο να φωνάζει πως θέλει να του βάλουμε να πιει βότκα...

Το αποτέλεσμα?
Του βάζουμε ένα ποτήρι νερό με παγάκια και του λέμε ότι πρόκειται πέρι..Absolut. Παράλληλα βάζουμε μπροστά του 2 φέτες ψωμί και ένα λεμόνι κομμένο σε φέτες :))
Του λέμε ότι για να ξέσουρώσει πρέπει να φάει το ψωμί και το λεμόνι!!
Εννοείται ότι ούτε το ψωμί ούτε το λεμόνι κάναν δουλειά με αποτέλεσμα ο Μήτσος να αρχίσει να παραμιλά και να πέφτει απο την καρέκλα....

Τον αρπάζω εγώ απο τον ένα ώμο και ένα άλλο φιλαράκι (αυτός που είχε την ιδέα για το ξύδι) από τον άλλο και αρχίσαμε να τον σέρνουμε προς το σπίτι του.
Σκεφτείτε εικόνα 2 τύποι σουρωμένοι να σέρνουν έναν ημιλυπόθιμο που τραγουδούσε στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης ανήμερα του Αη Κώστα...Χάος!!

Μόλις φτάσαμε με τα πολλά σπίτι του , μας άνοιξε ο συγκάτοικός του ο οποίος είχε ενημερωθεί και είχε ετοιμάσει τα απαραίτητα....κουβάδες , λεκάνες και τα συναφή!
Πάμε να τον βάλουμε να ξαπλώσει στο κρεβάτι του, μπρούμυτα σαν καλό σουρωμένο άνθρωπο και ο άχρηστος αρχίζει να ξερνά πάνω στο χαλάκι....
Μεχρι να φέρουμε τις λεκάνες το κακό είχε γίνει.Το χαλάκι γέμισε...ψωμιά και λεμόνια :))
Εκεί αναλάβαμε δράση ωσάν άλλο συνεργείο καθαρισμού τάπητων. Βγάλαμε το χαλάκι στο μπαλκόνι και με το λάστιχο και μια σκούπα τρίβαμε το χαλί για να καθαρίσει. Αυτά γίνονταν γύρω στις 3 το βράδυ..
Αφού τελειώσαμε με τον καθαρισμό. Πήγαμε μέσα για να δούμε τον ασθενή και ούτε που κουνιόταν. Μια κοπελιά που ήταν στην παρέα , τρομοκρατημένη επέμεινε να τον μεταφέρουμε στο νοσοκομείο..Έτσι κι έγινε. Η μεταφορά έγινε με...ταξί, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του ταξιτζή.
Το βράδυ το περάσαμε στο νοσοκομείο και το πρωί μας βρήκε στην αίθουσα αναμονής...
Κατα τις 8 το πρωί ο Μήτσος ξυπνά μια χαρά, ξεμέθυστος και ξεκούραστος. Εμείς οι 3 που καθόμασταν στο νοσοκομείο ήμασταν για φτύσιμο.Ξενυχτισμένοι , πιωμένοι...παρτάλια!
Φυσικά ο Μήτσος δεν θυμόταν τίποτε απο το προηγούμενο βράδυ. Είχε “σβήσει” μετά τα πρώτα σφηνάκια Ursus που είχε πιει..........

Περάσαν 2 ακριβώς χρόνια από τότε που ένας μαλάκας με το αυτοκίνητο του, έκοψε τον δρόμο στην μηχανή που επέβαινε ο Μήτσος...
Αναμνήσεις σαν και αυτές που περιγράφω, τον κρατάνε ζωντανό στο μυαλό μας....

φωτογραφίες

...ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Το χειρότερο πράγμα που ανακαλύφθηκε.Έκανε την φωτογραφία το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Μπορείς να βγάλεις εκατοντάδες σε ένα βράδυ χωρίς να σκεφτείς το κόστος.Μπορείς να αιχμαλωτίσεις μια ολόκληρη συνάντηση σε εικόνες. Χρόνια μετά βλέποντάς αυτές τις φωτογραφίες χαίρεσαι, μελαχολείς, λυπάσαι.Βλέπεις άλλες εποχές πιο ανέμελες.Βλέπεις λεπτομέρειες που είχες ξεχάσει.Βλέπεις φίλους-κολλητούς που έχεις χρόνια να δεις. Βλέπεις φίλους-κολλητούς που δεν πρόκειται να ξαναδεις, γιατί έχουν "φύγει". Βλέπεις πόσο καλά περνούσες και διαπιστώνεις πόσο άλλαξε η ζωή σου. Αποφεύγω να βλέπω να βλέπω συχνά αυτές τις φωτογραφίες. Μελαγχολώ. Δείχνουν εποχές που κάναμε ότι περνούσε απο το κεφάλι μας. Δείχνουν εποχές που περνούσαμε καλά. Που δεν χρειαζόμασταν το facebook και άλλες τέτοιες μαλακίες για να τα πούμε.Τώρα ζούμε μέσα στην ίδια πόλη και μιλάμε μέσω msn.Βρισκόμαστε μια φορά τον μήνα και νιώθουμε σαν ξένοι.Ξεφτίλα....

Χωρίς Να Θέλω Να Ωραιοποιήσω Την Ύπαρξή Μου, Έτσι Έχουν Τα Πράγματα!

Κάτσε λέει η demon και γράψε μας με τι μουσική μεγάλωσες..
Φυσικά όπως καταλαβαίνεις αυτή είναι μια τέλεια ευκαιρία να γράψω ότι πιο ψεύτικο μπορώ για να προσδώσω μια διαφορετική μουσική εικόνα για τον εαυτό μου.
Θα προσπαθήσω, όσο είναι δυνατό, να μην γίνει αυτό.

Ξεκινώ λοιπόν.

Κάτι που δεν σας είπα ποτέ είναι ότι έχω κάνει 2 ηχογραφήσεις στην ζωή μου. Σε MC. Κασσέτα δηλαδή.
Η πρώτη ήταν όταν ήμουν 10 μηνών και η δεύτερη κοντά στα 6 :Ρ
Τα ηχητικά ντοκουμέντα υπάρχουν ακόμη.
Όχι δεν θα τα ανεβάσω ποτέ στο blog :)

Τι τραγουδούσα?
Καζαντζίδη...ψέμα

Οι γονείς μου άκούγαν ότι και ο περισσότερος κόσμος. Ελληνικά λαικά. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθαμε στην Κοζάνη, κάθε Σαββατο πέρναμε τον Σκαραβαίο και επιστρέφαμε στην Σαλονίκη για να γυρίσουμε ξανά πίσω στην..εξορία την Κυριακή.
Το ταξίδι τότε κρατούσε τουλάχιστο 2,5-3 ώρες. Στο αυτοκίνητο υπήρχαν 3 κασσέτες. Η πρώτη ήταν ένα live της Γλυκερίας. Η δεύτερη ήταν ένα live του Νταλάρα και η τρίτη ρεμπέτικα του Νικολαΐδη.
Μπορώ να πώ ότι μεγάλωσα με αυτές τις κασσέτες. Ήξερα όλα τα τραγούδια τους. Με την σειρά.

Πιτσιρικάδες(δημοτικό), δεν ακούγαμε μουσική παρα μόνο σε πάρτι. Εκεί ο michael jackson και η...Πωλίνα είχαν την τιμητική τους. Smooth Criminal απο την μια, πάμε για τρέλες στις Σευχέλλες απο την άλλη...

Όταν "μεγαλώσαμε" ο καλός μπαμπάς μας, μας δήλωσε μια μέρα ότι θα μας πάρει από ένα κασσετόφωνο. Εγώ ζήτησα ένα κανονικό, ενώ ο αδερφός μου πήρε ένα walkman...
Ήταν η εποχή που αρχίσαμε να ακούμε ράδιο. Τέλη του 80 με αρχές του 90.
Κυρίες και κύριοι ζούσαμε στην εποχή του Techno.
Να σημειώσω ότι μουσικά ακολουθούσα τον μεγαλύτερο κατά 2 χρόνια αδερφό.

Στις αρχές του 90 λοιπόν ξεκίνώ το γυμνάσιο.

Κάπου εκεί ξεκινά και η ροκ φάση. Μην νομίσετε ότι κάθισα και κόλλησα με τα ροκ. Ποτέ δεν το έκανα. Άκουγα ότι ακούγανε όλοι. Metallica, Nirvana, Iron Maiden. Άν θυμάμαι καλά, εκείνο τον καιρό ακούγαμε και ροκ μπαλάντες, τις οποίες και χορεύαμε με τα κοριτσάκια στα πάρτυ...

Λύκειο!!

Στο Λύκειο συνεχίζω να έχω κασσέτες με ροκ ξένο και ελληνικό (Τρύπες), αλλά αρχίζω αργά και σταθερά να ακούω σκυλοσουξεδάκια και ρεμπέτικα. Ζούσαμε στην πρώτη εποχή του Ελληνάδικου και το απολαμβάναμε. Καρβέλας, Βίσση, Σφακιανάκης, Βανδή, Αλκαίος στα πρώτα τους (και καλύτερά τους)...

Από αυτήν την μουσική ψιλόξεκόλλησα, όταν πήγα στο ΤΕΙ.
Μπήκαμε στην εποχή του mp3.
Στην δυνατότητα να ακούσω μουσικές που δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω ποτέ..
Εδώ περιπλέκονται λίγο τα πράγματα. Αρχίζω να ακούω τα πάντα. Να μου αρέσουν μουσικές από διάφορα είδη.


Rave που μου προμήθευε ένα συγκεκριμένο φιλαράκι...
Τα ξένα Hits της εποχής που έπαιζαν όλα τα κλαμπάκια της εποχής.
Metal....Iced Earth (πολύ) και ότι άλλο μου άρεσε..
Ελληνικά σουξεδάκια (ξανά)
Μου είχαν πέσει στα χέρια όλα τα mp3 που είχε το remvi της Θεσσαλονίκης στον Η/Υ του και έμαθα και την μουσική παλαιότερων δεκαετιών (1950-1970)..

Ώς φοιτητής έκανα δύο φορές εκπομπή σε ραδιόφωνα. Την πρώτη, έκανα για ένα εξάμηνο σε έναν σοβαρό σταθμό, παίζοντας μουσική περασμένων δεκαετιών. Την δεύτερη έκανα σε έναν ψιλοπαρατημένο όπου παίζαμε ελληνική μουσική. Να το πω πιο σωστά, παίζαμε μόνο σκυλάδικα. Στον πρώτο σταθμό, μου έμαθαν οι ιδιοκτήτες του να κάνω ραδιοφωνική εκπομπή. Να μιλώ σωστά στο μικρόφωνο, σε σωστούς χρόνους κτλ. Στον δεύτερο σταθμό κάναμε την πλάκα μας. Μαζευόμασταν παρέα, πετούσαμε ατάκες on air και χαλούσαμε κόσμο...

Τι μουσική ακούω τώρα...
χμμ..τώρα που γράφω πάντως ακούω 1055rock. Το καλύτερο ράδιοφωνικό σταθμό. Προσωπική άποψη.
Γενικά πάντως, περνώ από διάφορες φάσεις. Blues, Rock, Metal (ή να πω πιο σωστά Rammstein?), και φυσικά Τερζής και Πέγκυ είναι τα πιο καθημερινά ακούσματά μου...

Επίλογος.

Πάντα ζήλευα τους "ψαγμένους" της μουσικής. Αυτούς που ήξεραν απ΄έξω όλους τους δίσκους των συγκροτημάτων. Αυτούς που "ήξεραν τα λόγια".
Εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ. Μάλλον γιατί δεν με ενδιέφερε να το κάνω. Ακούω το τραγούδι και όχι τον τραγουδιστή. Και επειδή δεν είχα βάλει ποτέ ταμπέλες στην μουσική, άκουγα (σε αντίθεση με τους "ψαγμένους") σχεδόν τα πάντα....

This is my mousic story.

Θα ήθελα να δω τον Ζήση να γράφει για την μουσική του, αν και το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να το πράξει την δεδομένη χρονική στιγμή :)

Θα ήθελα να διαβάσω και την μουσική ιστορία απο την Trol. Θα είχε ενδιαφέρον..

Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα.

Παιχνίδι! Παιχνίδι! - Η Σωστή Απάντηση

Ήταν μια πρωτοχρονιά κάπου στα τέλη του προηγούμενου αιώνα(1997-1999)....
Εκείνη την εποχή ήταν απο τις χρονιές που έκανε αρκετά ισχυρούς χειμώνες. Μιλώ για χιονοπτώσεις πολύ κρύο και γενικά δύσκολες καταστάσεις.
Όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εμείς κλείσαμε ένα τραπέζι στην μοναδική αξιόπιστη (τότε) μπουζουκλερί της πόλης.

Έτσι, φορέσαμε τα μοναδικά κουστούμια μας(ροκάδες ήμασταν τι περίμενες?), την μια από τις δυο γραβάτες μας, τα σκαρπίνια μας και βγήκαμε στον...χιονιά (μισό μέτρο χιόνι με -10 C) για να γιορτάσουμε κι εμείς την έλευση του νέου έτους.

Επειδή πάντα σαν παρέα ήμασταν (και είμαστε) κλασσικοί ελληνάρες, άνθρωποι της τελευταίας στιγμής, η κράτηση έγινε την προπαραμονή μέσω ενός γνωστού που δούλευε εκεί.
Φυσικά το τραπέζι που μπόρεσε να μας βρεί ήταν σε αρκετά χάλια σημείο. Ευτυχώς μακρυά απο τις τουαλέτες :)

Όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, εκτός απο την αρχική παρέα των 8-10 ατόμων μαζεύτηκαν άλλοι τόσοι ξεκάρφωτοι. Κανένα πρόβλημα όμως, γιατί αν και στριμωχτήκαμε λίγο παρόλα αυτά χωρέσαμε.

Τί θα πιούμε?
Ώς πιτσιρικάδες που ήμασταν είχαμε και...προτιμήσεις. Δεν μιλώ βέβαια για μυστήρια ποτά ή cocktails.
Μιλώ για απλό και ταπεινό ουίσκυ και βότκα.
Με τα πολλά έρχονται στο τραπέζι 3 ουίσκυ. Ένας Γιάννης Περπατητής (Johnnie Walker), μία Πέρδικα (Famous Grouse) και ένα Haig που είχαν ζητήσει οι τρέντυ φίλοι μας που σπούδαζαν στην Σαλονίκη (πρωτοετής).Από βότκα δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει κάτι άλλο εκτός από Absolut.

Αν και το ξέραμε, εκείνο το βράδυ το διαπιστώσαμε κι όλας. Τα ποτά ήταν μπόμπες!
Όποιο ουίσκυ και να έπινες, είχε την ίδια γεύση. Πετρέλαιο.
Η βότκα? Δεν πινόταν.
Τι κάναμε τότε?
Τίποτα.
Το παλικάρι που μας έκλεισε το τραπέζι ήταν μπάρμαν και δεν θέλαμε σε καμμιά περίπτωση να τον εκθέσουμε. Άλλωστε το ίδιο...ντίζελ έπιναν και άλλα 1500 άτομα εκείνο το βράδυ...

Και αν δεχθούμε την λογική ότι και...λασπόνερο να πιείς κάποια στιγμή θα το συνηθίσεις, έτσι κι εμείς τσακίσαμε αυτά τα μπουκάλια όπως και 1-2 ακόμη..

Φυσικά η βραδιά εξελλισόταν μια χαρά. Χορός, αστεία, λουλούδια και φυσικά ποτά και τσιγάρα.
Ένα από τα κορίτσια της παρέας είχε γίνει αλοιφή και την τρέχαμε να την συνεφέρουμε.
Εν μέρη τα καταφέραμε αν σκεφτείς ότι την βγάλαμε έξω να πάρει λίγο αέρα....
Στους -10....
Στο λεπτό έστρωσε, αλλά συνέχισε να ταλαιπωρεί τον δικό της με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει άδοξα την...μουσική σκηνή..

Κάπου κοντά στο ξημέρωμα την ώρα που σταματούν να παίζουν τα τσιφτετέλια και ξεκινούν οι ζειμπεκιές, σηκωθήκαμε κι εμείς να χορέψουμε...
Η πίστα ήταν ένα μάτσο χάλια.
Τα λουλούδια είχαν γίνει μια άμορφη μάζα λάσπης μαζί με λυωμένα χιόνια. Όσο και να καθαριζόταν, το αποτέλεσμα παρέμενε το ίδιο..

Με τα πολλά φτάνει και η δική μου σειρά να ρίξω...γυροβολιά.
Δεν μου έφτανε που ήμουν κομμάτια από τα ουίσκια.
Δεν μου έφτανε που κάτω γλυστρούσε απίστευτα.
Ήθελα και ... κολπάκια!
Για να μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή σηκώνω το πόδι μου και πάω να το περάσω πάνω απο το κεφάλι ενός που βαρούσε παλαμάκια.....
Ξαφνικά νιώθω το σταθερό πόδι να μην είναι τόσο σταθερό και να πηγαίνει προς τα μπροστά χωρίς να μπορώ να ανακόψω την πορεία του :))

Και ενώ το σώμα μου είχε μια προδιαθεση να φάει μια ιστορική τούμπα, παρόλα αυτά καταλαβαίνω ότι κάποιος με κρατά.
-Είσαι καλά ρε φιλαράκι; μου λέει.
-Όλα καλά του απαντώ, και συνεχίζω αμέριμνος τον χορό.

Όταν καθόμαστε με πληροφορούν ότι αυτός που με έσωσε από το πέσιμο (βούτα, σαβούρα, πλάγιασμα όπως θέλετε πέστε το), ήταν ο τύπος του είχε το τουμπερλέκι και εκείνη την ώρα επειδή έδινε τον ρυθμό είχε και τον προβολέα πάνω του.....
Μου είπαν ακόμη ότι ο τραγουδιστής έκανε μια μικρή παύση και με κοιτούσε...

Φυσικά δεν ήμουν σε θέση για να τα αντιληφθώ όλα αυτά. Ευτυχώς.

Άρα η σωστή απάντηση το παιχνίδι είναι η 3.
Δόξα και τιμή στην Έρη και στον Άδη που μαντέψανε σωστά!!

Να πώ μόνο ότι το 1 πήγα να το κάνω αλλά ήταν σε ένα γάμο και όχι σε μπουζούκια. Το 2 είναι κατόρθωμα από ένα φιλαράκι. Και τέλος το 4 δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να το κάνω ποτέ.

Αυτά τα λίγα...
Ελπίζω να το διαβάσατε όλο το κείμενο :)

Καλό βράδυ

Οι Διαπλεκόμενοι

Ψες είδα τηλεόραση...
Στη ΝΕΤ και στην εκπομπή της Σεμίνας (top stories) ήταν μαζεμένοι ο Φιλιππίδης και καμμιά 10ριά ακόμη ηθοποιοί.
Σε αυτήν την εκπομπή έδειξαν στιγμιότυπα απο την καλύτερη-ίσως-σατυρική εκπομπή που έχει βγεί ποτέ στο μικρό κουτί.
Τους Διαπλεκόμενους.
Για όσους δεν θυμάστε (που δεν το νομίζω) η εκπομπή παρουσιάζονταν στα μέσα του 90 απο το STAR με συντελεστές τον Φιλιππίδη, τον Γαλίτη και τον Λέφα.
Σε μια αναλαμπή που είχα σήμερα έψαξα σήμερα στο γιού τιούμπ και βρήκα όλο χαρά βιντεάκια απο την εν λόγω εκπομπή!
Φυσικά ρίχνω εδώ στο blog τρία απο τα καλύτερα!
Memories...

Το πρώτο βιντεάκι..σε χαμηλούς τόνους!
Οι ατάκες πέφτουν βροχή!



Κώστα...Δάφνη...



Γειά σου κοπέλα μου...είμαι κρυωμένος!!