Πήρα προχθές ένα μαχαίρι κουζίνας που είχα αφήσει σε έναν φίλο για να το ακονίσει. 
Ξέρεις αυτά τα μαχαίρια που τα λέμε μαχαίρι του chef. Το είχα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν και οδηγούσα 11 το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι. Πέρασα από ένα μπλόκο της αστυνομίας όπου ευτυχώς δεν με σταμάτησαν.
Αλήθεια πως θα αντιδρούσαν αν ανακάλυπταν ότι κουβαλούσα βραδιάτικα ένα μαχαίρι 30 εκατοστών στην τσέπη μου; 
Πως θα αντιδρούσαν ακόμη και αν το είχα απλώς αφημένο στην ποτηροθήκη;
Σίγουρα ο έλεγχος θα ήταν κάτι περισσότερο από τυπικός. 
Μια υποψία ότι μπορεί να ήμουν ψυχάκιας με μαχαίρι θα την είχαν.
Αν όμως....
Είχα το ίδιο μαχαίρι μαζί με άλλα 2 και μαχαιροπήρουνα και τρόφιμα  και τους έλεγα ότι πηγαίνω στο χωριό για σκ, μαλλον θα με άφηναν πιο χαλαρά. ...και ας ήμουν ψυχάκιας. 
Θα ήμουν ψυχάκιας με καμουφλάζ :)
Τα σέβη μου.

Not Politically Correct

Κατά καιρούς θυμάμαι και αυτό εδώ το αραχνιασμένο ιστολόγιο.
Πέρασαν δώδεκα (!) χρόνια από τότε που το ξεκίνησα.
Αλήθεια πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα τότε στην ιντερνετική κοινότητα. Πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμασταν το διαδίκτυο;
Χωρίς Facebook ,η ανάγκη έκφρασης των ιδεών και της καθημερινότητας μας βρήκε πρόσφορο έδαφος σε αυτήν την πλατφόρμα.
Είχαμε δημιουργήσει μια κοινότητα όπου μέσα από τα κείμενα μας προσπαθούσαμε να περιγράψουμε αυτά που κάνουμε τώρα με μια φωτοφραφία και μηνυματάκια 160 χαρακτήρων.
Το καλό με εκείνη την εποχή ήταν ότι μπορούσαμε να εκφραστούμε ελεύθερα χωρίς τον φόβο της κορεκτήλας και του ντεμεκ
καθωσπρεπισμού που κυριαρχεί σήμερα. Δεν βάζαμε ταμπέλες σε κανένα.
Απλώς γράφαμε ότι μας κατέβαινε στο κεφάλι.
Έτσι θα έπρεπε να είναι και σήμερα
Αλλά δεν είναι .
Δυστυχώς.

Τα σέβη μου.

Η Εθνικη στο κόκκινο

  Έχασε προχθές η Εθνική μας από τα νησιά Φεροε. Γράφτηκαν πολλά και λέω να γράψω κι εγώ την άποψή μου σε αυτό το αραχνιασμενο μου μπλογκάκι.
   Άλλωστε όπως λέει ο σοφός λαός μας, η άποψη είναι σαν την κωλοτρυπίδα, όλοι έχουμε από μια.
   Σκέψου τι επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εξουσιάζει την Σούπερ Λίγκα ο Μαρινακης, τον ΟΠΑΠ τον έχει ο Μελισανιδης, το όλο συστημα είναι διεφθαρμένο και ο κόσμος δεν πατάει στο γήπεδο.
   Τα τελευταία δεκατόσα χρόνια είχαμε δυο προπονητές στην εθνική που τα έγραφαν αυτά στα παπάρια τους κι έκαναν του κεφαλιού τους. Η να το γραψω αλλιώς, έκαναν την χάρη των μεγάλων κι έπαιρναν δικούς τους παίκτες κατά προτεραιότητα (πότε δεν γινόταν αυτό;), άλλα στο σύνολο είχαν πάντα τους καλύτερους.
   Το καλοκαίρι λοιπόν ήρθε στην Ελλάδα ο κ.Ρανιερι μη γνωρίζοντας τίποτα απολύτως από το ελληνικό ποδόσφαιρο.Αντί λοιπόν να του κουμπώσουν στο πλάι του ένα βοηθό , όπως είχε γίνει και με τον Ρεχαγκελ, τον άφησαν έρμαιο των μάνατζερ και του κάθε διαπλεκομενου παράγοντα.
Ο Ρανιερι, από ότι φάνηκε, δεν ήξερε τίποτε για τους Έλληνες παίκτες και δεν είχε το σθένος να πει όχι σε κανέναν παράγοντα.
   Έτσι έγινε η εθνική ομάδα η χαρά του κάθε πικραμένου. Οποίος ήθελε έβαζε παίκτες μέσα στην ομάδα. Το κακό φάνηκε από την αρχή με την κλήση του Μανταλου, παίχτης ο οποίος μπορεί να είναι ταλέντο, άλλα είναι παίκτης της ΑΕΚ που παιζει στην Β εθνική και αντιμετωπίζει ομάδες πολύ μικρής δυναμικότητας. Το κακό συνεχίστηκε με τις κλήσεις παικτών όπως ο Διαμαντακος και άλλων πιτσιρικαδων που δεν θα έπρεπε να περνάνε ούτε από έξω από την εθνική την παρούσα χρονική περίοδο.
Και ξέρεις γιατί;
   Η εθνική μας είναι μέσα στις 15 καλύτερες του κόσμου. Πάρα τις αποχωρήσεις του Κατσουρανη και του Καραγκούνη, έχει ένα κάλο σύνολο παικτών με παραστάσεις μεγάλων αγώνων και πρωταθλημάτων.
   Βάζοντας σε αυτό το σύνολο μέτριους παίκτες, παίκτες που παίζουν στην Β' εθνική  ή πιτσιρικάδες που παίζουν αλλαγή στο ελληνικό πρωτάθλημα, εκτός του ότι θα χαλάσεις την χημεία της ομάδας δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουν οι παίκτες αυτοί να αφομοιώσουν τις οδηγίες και τα συστήματα ενός ξένου προπονητή που έχει προπονήσει κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
   Η ευθύνη έκτος από τον προπονητή βαραίνει και αυτόν η αυτούς που επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί αυτό το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθησαμε τους τελευταίους τρεις μήνες.
   Το ερωτημα τωρα ειναι αν θα υπάρξουν και άλλες αποχωρήσεις ή με την απομάκρυνση του κ.Ρανιερι λύθηκαν τα προβλήματα μας.
Τα σέβη μου.

Ο Φίλος

Θα σου γράψω για τον πραγματικο φίλο.
Έχεις;
Αν δεν εχεις , κοίτα να βρεις έναν/μία...θα σου χρειαστεί..

    Ο φίλος είναι αυτός που πάντα θα βρίσκεται κάπου εκεί όταν τον χρειάζεσαι. Τετριμμένο ξέρω..αλλά αληθινό.

   Ακόμη και αν κάνεις να μιλήσεις μαζί του δυο, τρεις μήνες, όταν έρθει η ώρα να το κανεις , θα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια ήμερα.
   Ο φίλος δεν θα σου πει πότε την βλακεία "Δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο, όλο εγώ παίρνω....",γιατί αν δεν παίρνεις εσύ τηλέφωνό,θα σου τηλεφωνεί αυτός...συνεχεία.
   Φίλος είναι αυτός στον οποίο μπορείς να βάλεις τις φωνές όταν κάνει κάτι λάθος και αυτός χωρίς να παρεξηγηθεί, θα σε ακούσει και θα συμφωνήσει η θα διαφωνήσει μαζί σου...Αλήθεια σε πόσα άτομα μπορείς να το κάνεις αυτό;
   Φίλος είναι αυτός ,στο σπίτι του οποίου αισθάνεσαι το ίδιο άνετα με το σπίτι σου...και αυτός θεωρεί δεδομένο ότι όταν βρεθείς στην πόλη του θα σε φιλοξενήσει και δεν θα πας σε ξενοδοχείο....και θα παρεξηγηθεί πραγματικά αν τα πράγματα δεν γίνουν έτσι.
   Φίλος είναι αυτός που προτιμάς να κάτσεις να μιλήσεις για βλακειες όλο το βράδυ, από το να βγεις εξω.
   Φίλος είναι αυτός που ξέρεις πραγματα για τον ίδιο, που δεν ξέρει ούτε η οικογένεια του.
   Φίλος είναι αυτός που σου εμπιστεύεται τις χαρές του, τις λύπες του, του φόβους του, τα πάθη του, τα μυστικά του, τα σχεδία του, τις νίκες του, τις ήττες του...τα πάντα....
   Φίλος είναι αυτός που αν πότε χτυπήσει το κωλοτηλέφωνο κάποιο βράδυ και σου πουν ότι έχει πεθάνει, σκοτεινιαζουν τα πάντα γύρω σου. 

Αρνείσαι να το πιστέψεις.

Και δεν το πιστεύεις.

Ποτέ.
   Σήμερα συμπληρώνονται δώδεκα μήνες που "έφυγε" ο Πσιλός.
Ακόμη περιμένω ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει το γαμωτηλεφωνο, να μου πει οτι ανεβηκε στην Κοζανη για να πάμε να πιούμε κανένα "Ντραμπούγι"  και να πούμε καμία βλακεία...

Κυρίες και Κύριοι να προσέχετε τους φίλους σας.
Δεν έχουμε πολλούς
Εγώ πέρσι έχασα τον ένα...

Κάλο βράδυ.
Τα σέβη μου...

Καλή Χρονιά !!

 Το 2013 παίζει να ήταν η πιο χάλια χρονιά της ζωής μου. 

Το λυπηρό είναι πως μάλλον ήταν και για πολλούς συνέλληνες και μη...

  Για τους λόγους που δίνω σε αυτήν την χρονιά αυτόν τον τίτλο, μάλλον δεν θα καταφέρω να τους γράψω σε αυτό το blog. 

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα αρκετές φορές, αλλά μάλλον είναι προτιμότερο κάποια πράγματα να μένουν στο μυαλό και στο υποσυνείδητό μας.

  Λοιπόν..

Καλή Χρονιά να έχουμε και του χρόνου καλύτερα :)

Το Καλύτερο Δώρο

Μια από τις έγνοιες μας τούτες τις άγιες ημέρες είναι τι δώρο να αγοράσουμε στους μικρούς (κυρίως) της οικογένειας μας.
Ποιο είναι αυτό το δώρο που θα ευχαριστηθούν και θα ασχοληθούν μαζί τους περισσότερο από μια ημέρα.

Σκεφτόμουν ποιό ήταν το καλύτερο δώρο που μου είχαν κάνει οι γονείς μου.
Πριν από 254 χρόνια, τον καιρό που ήμουν κι εγώ παιδί είχε βγει η μόδα του Subbuteo. Για όσους δεν το ξέρουν είναι ένα ποδοσφαιράκι όπου απλώνεις μια τσόχα και στήνεις τέρματα και παικτάκια και καίγεσαι για ώρες. 
Μέχρι τότε το μόνο ποδοσφαιράκι που ξέραμε ήταν εκείνα τα ψεύτικα με τα ελατήρια που χαλούσαν μετά από μια δυό ημέρες παιχνιδιού.

Επομένως μόλις βγήκε το Subbuteo φυσικό είναι να επικρατήσει ένας μικρός χαμός στις γειτονιές. Σε κάποια φιλαράκια οι γονείς τους τους το αγόρασαν σχεδόν αμέσως με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να παρακαλάμε να πάμε στα σπίτια τους για να παίξουμε.

Καθώς πλησίαζαν οι γιορτές οι γονείς μου με ρώτησαν τι δώρο ήθελα. Η απάντηση ήταν προφανής. Με ένα στόμα, μια ψυχή, εγώ και ο αδερφός μου ζητήσαμε το εν λόγω παιχνίδι. 
" είναι πολύ ακριβό παιχνίδι" μας είπε η μάνα μου και κάπου εκεί αφήσαμε την ιδέα να έχουμε δικό μας Subbuteo.

Κοντά στις 10 Δεκέμβρη στήσαμε το δέντρο και όπως όλα τα πιτσιρίκια περιμέναμε να έρθουν τα Χριστουγεννα και ο Αη Βασίλης (ο μπαμπάς) με τα δώρα.
Κάπου στις 20 του Δεκέμβρη όμως γυρνώντας από το σχολείο παρατηρήσαμε ότι κάτω από το δέντρο εμφανίστηκε ένα μεγάλο τυλιγμένο τετράγωνο κουτί!
Το μέγεθος και το βάρος του παρέπεμπε στο μεγάλο μας καημό!
Οι γονείς (και καλά) αυστηροι, μας είπαν να περιμένουμε μέχρι τα Χριστούγεννα για να ανοίξοπυμε το κουτί να δούμε τι δώρο είναι.
Φυσικά αυτό δεν έπαιζε ως ενδεχόμενο. Το ίδιο βράδυ κλεφτά πήγαμε στο σαλόνι και σκίσαμε μια μικρή γωνίτσα από το περιτύλιγμα και είδαμε ότι κουτί απο κάτω ήταν πράσινο στα χρώματα του Subbuteo! 
Επακολούθησε πόλεμος. Με ζητωκραυγές πήγαμε με τον αδερφό μου στους γονείς μας και απαιτήσαμε να ανοίξουμε το δώρο μας 5 ημέρες νωρίτερα από τα Χριστούγεννα. 
Οι γονείς το έπαιξαν θυμωμένοι κανένα δεκάλεπτο μα τελικά δέχτηκαν.

Μπορώ να πω ότι για αρκετό καιρό ήμασταν τα καλύτερα παιδιά του κόσμου.Τα πιο ήσυχα!
Όλο το απόγευμα και κάθε απόγευμα, η Μίλαν αντιμετώπιζε την Νάπολι ( ήταν οι ομάδες που είχε στο κουτί) σε αγώνες αμφίρροπους γεμάτους ένταση και σασπένς! :)

Είναι σίγουρα το πιο αξιομνημόνευτο δώρο που έχω πάρει...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!!
τα σέβη μου
Κώστας


υγ: Μετά από συζήτηση που είχα με τον αδερφό μου, δεν μπορώ παρά να ποστέρω μια ακόμη φωτογραφία ενός θεϊκού παιχνιδιού μας.
Κυρίες και κύριοι...τα Κάστρα και οι Πολιορκητές!
Τραβούσαμε τραπέζια και πολυθρόνες, στήναμε τα κάστρα μας και η μάχη ξεκινούσε!α
και...αν με το Subbuteo μάθαμε να σιδερώνουμε (την τσόχα) , με τα Κάστρα και τους Πολιορκητές μάθαμε να σκουπίζουμε (τα πολεμοφόδια με την σκούπα κάτω απο τον καναπέ)!!

Ο Υπουργός Δεν Έχει Δικαίωμα Να Πετάει Λουλούδια Στην Πάολα. Μόνο Εμείς..

Διάβασα σε ένα άρθρο ότι ένας υπουργός (ο Βαρβιτσιώτης) πήγε στην Πάολα στις γιορτές και "έκανε ζημιά". Πέταξε μια πάρα πολύ μεγάλη ποσότητα λουλουδιών κτλ.

Συγκεκριμένα διαβάζω:
"Ο εν λόγω υπουργός, λοιπόν, λένε αυτόπτες μάρτυρες, έκανε μεγάλη «ζημιά» στο μαγαζί. Με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο έριξε μια απίστευτη ποσότητα λουλουδιών προς την τραγουδίστρια και την παρέα του. Μάλιστα έδειχνε να αδιαφορεί για τις επικριτικές ματιές που του έριχναν θαμώνες του καταστήματος οι οποίοι σχολίαζαν: «Ο υπουργός ξοδεύει χιλιάρικα για λουλούδια την ώρα που συζητάμε αν ο κόσμος θα παγώσει ή όχι».

Αν κατάλαβα καλά....
Οι θαμώνες (θαμώνας = αυτός που συνηθίζει να παρευρίσκεται, να συχνάζει σε κάποιο μέρος) του συγκεκριμένου μπουζουκτσίδικου (μπουζουκτσίδικο = κέντρο πολιτισμού σύμφωνα με τον μακαρίτη τον Γιαννόπουλο)  έριχναν επικριτικές ματιες στον Βαρβιτσιώτη γιατί πετούσε λουλούδια, ενώ ο κοσμάκης δεν έχει λεφτά για πετρέλαιο και κρυώνει.

Αναρωτιέμαι.
-Μήπως έριχναν επικριτικές ματιές, γιατί ο υπουργός πετούσε περισσότερα λουλούδια από αυτούς;
-Μήπως έριχναν επικριτικές ματιές , γιατί ιο υπουργός είχε καλύτερο τραπέζι από αυτούς, οι οποίοι ήταν και θαμώνες;

Δεν ξέρω αν το έχω γράψει και σε παλιότερη γκρινιάρικη ανάρτηση μου, αλλά βαρέθηκα αυτήν την λαϊκίστικη φθηνή αρθρογραφία που μας έχει κατακλύσει από τότε που έχει βγεί το ίντερνετ.

Αν οι θαμώνες του μπουζουκτσίδικου έριχναν επικριτικές ματιές στον υπουργό που πέταγε λουλούδια στην Πάολα, αυτοί που έχουν πραγματικό οικονομικό πρόβλημα (και δεν είναι λίγοι), τι είδους ματιές θα έπρεπε να ρίξουν στους θαμώνες που κατακλίζουν τα μπουζούκια ξοδεύοντας το λιγότερο ένα κατοστάρικο για να λικνιστούν στους ήχους της Παόλας και του/της κάθε καλλιτέχνη κάθε ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο;

Η υποκρισία την εποχή που ζούμε έχει πιάσει κόκκινο.

Διαβάζοντας το εν λόγω άρθρο μου ήρθε στο μυαλό ένα απόσπασμα από ένα δίσκο του Χάρρυ Κλύνν του 1989..

Το βρήκα 
και το ποστάρω. Ακούστε το.
Καλό βράδυ

ps: Αν ο υπουργός δεν έκλεψε, τότε καλά κάνει και πετάει λουλουδια. Ας πετάξει όσα θέλει. Δικά του είναι τα λεφτά και ότι θέλει ας τα κάνει. 
Αν ο υπουργός έχει κλέψει, τότε είναι θέμα της δικαιοσύνης να τον πιάσει και να τον μπουζουριάσει. 
Αν δεν υπάρχει σωστό σύστημα δικαιοσύνης στην χώρα μας, πάλι καλά κάνει ο υπουργός και πετάει λουλούδια από την στιγμή που δεν κάνουμε τίποτε ως λαός για να φτιάξουμε το σύστημα δικαιοσύνης στην χώρα μας. Αυτά.