Πήρα προχθές ένα μαχαίρι κουζίνας που είχα αφήσει σε έναν φίλο για να το ακονίσει.
Ξέρεις αυτά τα μαχαίρια που τα λέμε μαχαίρι του chef. Το είχα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν και οδηγούσα 11 το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι. Πέρασα από ένα μπλόκο της αστυνομίας όπου ευτυχώς δεν με σταμάτησαν.
Αλήθεια πως θα αντιδρούσαν αν ανακάλυπταν ότι κουβαλούσα βραδιάτικα ένα μαχαίρι 30 εκατοστών στην τσέπη μου;
Πως θα αντιδρούσαν ακόμη και αν το είχα απλώς αφημένο στην ποτηροθήκη;
Σίγουρα ο έλεγχος θα ήταν κάτι περισσότερο από τυπικός.
Μια υποψία ότι μπορεί να ήμουν ψυχάκιας με μαχαίρι θα την είχαν.
Αν όμως....
Είχα το ίδιο μαχαίρι μαζί με άλλα 2 και μαχαιροπήρουνα και τρόφιμα και τους έλεγα ότι πηγαίνω στο χωριό για σκ, μαλλον θα με άφηναν πιο χαλαρά. ...και ας ήμουν ψυχάκιας.
Θα ήμουν ψυχάκιας με καμουφλάζ :)
Τα σέβη μου.
Κατά καιρούς θυμάμαι και αυτό εδώ το αραχνιασμένο ιστολόγιο.
Πέρασαν δώδεκα (!) χρόνια από τότε που το ξεκίνησα.
Αλήθεια πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα τότε στην ιντερνετική κοινότητα. Πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμασταν το διαδίκτυο;
Χωρίς Facebook ,η ανάγκη έκφρασης των ιδεών και της καθημερινότητας μας βρήκε πρόσφορο έδαφος σε αυτήν την πλατφόρμα.
Είχαμε δημιουργήσει μια κοινότητα όπου μέσα από τα κείμενα μας προσπαθούσαμε να περιγράψουμε αυτά που κάνουμε τώρα με μια φωτοφραφία και μηνυματάκια 160 χαρακτήρων.
Το καλό με εκείνη την εποχή ήταν ότι μπορούσαμε να εκφραστούμε ελεύθερα χωρίς τον φόβο της κορεκτήλας και του ντεμεκ
καθωσπρεπισμού που κυριαρχεί σήμερα. Δεν βάζαμε ταμπέλες σε κανένα.
Απλώς γράφαμε ότι μας κατέβαινε στο κεφάλι.
Έτσι θα έπρεπε να είναι και σήμερα
Αλλά δεν είναι .
Δυστυχώς.
Τα σέβη μου.
