Ταβέρνα

Το καλό με αυτήν την πόλη που ζώ είναι ότι έχει αξιοπρεπείς ταβέρνες & εστιατόρια. Ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχουν 2-3 μαγαζάκια που θα εχουν σωστή κουζίνα. Φυσικά και δεν μιλώ για ψαροταβέρνες και ότι έχει σχέση για αυτά τα πλάσματα που κολύμπαν στο νερό (πώς τα λένε? Ψάρια?). Οι κοζανίτες δεν τρώνε τέτοια πράγματα. Τους μυρίζουν...ψαρίλα! Άσε που τα ψάρια που μας πασάρουν στην κοζάνη για φρέσκα είναι εβδομάδας...

Μιλάω για κανονικές , φυσιολογικές , ανθρώπινες χασαποταβέρνες. Σε αυτό τον κλάδο πιστεύω ότι είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο.

Μεγάλη βελτίωση έχουμε στο χοιρινό κεμπάπ. Κεμπάπ δεν λέμε αυτό που (σωστά) λένε οι Αθηναίοι. Εκείνο τον κεφτέ που τον βάζουν σε ένα ξυλάκι και τον ψήνουν. Εμείς αυτήν την θεάρεστη λέξη την χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε κομμάτια κρέατος χωρίς κόκκαλο, χοιρινά κατα βάση αλλά και μοσχαρίσια ενίοτε, τα οποία τα βάζουμε σε μια σούβλα και τα ψήνουμε στα κάρβουνα.

Οι ταβέρνες μας από διακόσμηση δεν λένε πολλά. Ζωντανή μουσική δεν έχουν και όσες το προσπάθησαν δεν έπιασαν. Αλλά σε μια ταβέρνα δεν πάς για τα κρεμαστά μπουζούκια στους τοίχους ούτε για τα ψεύτικα βαρέλια κρασιού στην είσοδο. Πας για να φάς μια καλοψημένη μπριζόλα γίγας και να πιείς με την παρέα σου ένα κρασάκι και να αρχίσετε τις αηδίες ώς αργά το βράδυ. Και ευτυχώς η Κοζάνη έχει πολλές απο αυτές...

Καλό βράδυ

-Είναι προφανές πιστεύω ότι μόλις γύρισα απο ταβέρνα και ότι έφαγα κεμπαπ και μπριζόλα... Άντε να τα μαζέψεις τα τριγλυκερίδια...

-Η φώτο , για να πώ την μαύρη αλήθεια, δεν είναι απο κοζανίτικο μαγαζί. Είναι μελιτζάνα με φέτα και μαιντανό ψητή στον φούρνο. Το μαγαζάκι που μας την πρόσφερε ήταν μια ψαροταβέρνα στην Θεσσαλονίκη. Απλώς δεν είχα άλλη φώτο να ανεβάσω...