Δύο ήταν οι ονομαστικές γιορτές στις οποίες γινόμασταν χάλια ως παρέα. Η μία ήταν η δική μου. Κωνσταντίνου και Ελένης.
Αυτό γινόταν ίσως γιατί ήμασταν και δύο με αυτό το όνομα στην παρέα με αποτέλεσμα να διοργανόνωνται γερές μαζώξεις που μας οδηγούσαν κομμάτια πίσω στα σπίτια μας λίγο πριν το ξημέρωμα.
Μια απο αυτές τις μαζώξεις είχαμε κανονίσει να την κάνουμε στο σπίτι του άλλου του Κώστα. Ψωνίσαμε τα απαραίτητα, δηλαδή πλαστικά πιάτα, πλαστικά ποτήρια και παγοσακούλες.....
Ααα, πήραμε και κανα δυο τρία....τέσσερα μπουκάλια αλκοολ, κοκακόλες λεμόνια και τα συναφή συνοδευτικά.
Όχι για φαί δεν θυμάμαι τι είχαμε..
Σιγά σιγά η παρέα μαζευόταν και η βλακεία μας βρισκόταν στο αποκορύφωμα.
Κατά τις 11 το βράδυ σκάει τελευταίος στο πάρτυ και ένα φιλαράκι ο Μήτσος, αρτι αφιχθείς από την προπόνηση του kick box φορτωμένος με την τεράστια τσάντα του...
Ο συγκεκριμένος τύπος ποτέ μέχρι τότε δεν έπινε αλκοολ. Καμμιά μπύρα στα ξεχασμένα, γιατί μπορεί να ντρεπόταν μπροστά σε καμμια γκόμενα να ζητήσει χυμό πορτοκάλι.
Το ίδιο μοτίβο ακολουθούσε και εκείνο το βράδυ. Όσπου πέφτει η ιδέα απο μια απο την παρέα να πιούμε ένα περίεργο σφηνάκι που φτιάχνανε στο μαγαζί που δούλευε. Κόψαμε λεμόνια στην μέση, τα ξεζουμίσαμε και τα γεμίσαμε Ursus και ρίξαμε και ζάχαρη απο πάνω...
Ο πρώτος που τα έπινε αυτά τα πέρίεργα ήταν αυτός.. Μετά του ανοίγει η όρεξη και το ρίχνει στις Βότκες....
Μια λεπτομέρεια. Ο μαλάκας δεν είχε φάει τίποτα όλη μέρα και είχε έρθει και απο προπόνηση....
Σε κάποιο σήμείο ο Μήτσος αρχίζει να παραμιλά και να κάνει 8αράκια..Αρχίζει να ρίχνει ποτήρια και να χαζογελά μόνος του.
Βλέποντας την σοβαρότητα της κατάστασης καλείται επι τόπου Ιατρικό συμβούλιο απο τους παλιούς αλκοολικούς της παρέας και της γκαρσόνας που βρισκόταν στον χώρο.
--”Τα πράγματα είναι απλά κύριοι συνάδελφοι. Να του δώσουμε να φάει λεμόνι. Με τα οξέα του θα ξεσουρώσει με την μία.” λέω εγώ
--”Μα τί λέτε κύριε συνάδελφε! Πρέπει να του δώσουμε να φάει ψωμί για να τραβήξει το αλκοολ και να ηρεμήσει ο ασθενής!!” ωρίεται η γκαρσόνα
--”Να του δώσουμε να πιεί ξύδι για να ξεράσει και να ηρεμήσει”, φωνάζει ένας το ίδιο κομμάτια με τον Μήτσο!
--”Τι λες βρε μαλάκα” του ανταπαντά ένας άλλος, “άν είναι να ξεράσει ας βάλει δάχτυλο”
Όπως μπορείτε πολύ καλά να καταλάβετε άκρη δεν έβγαινε.
Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και τον Μήτσο να φωνάζει πως θέλει να του βάλουμε να πιει βότκα...
Το αποτέλεσμα?
Του βάζουμε ένα ποτήρι νερό με παγάκια και του λέμε ότι πρόκειται πέρι..Absolut. Παράλληλα βάζουμε μπροστά του 2 φέτες ψωμί και ένα λεμόνι κομμένο σε φέτες :))
Του λέμε ότι για να ξέσουρώσει πρέπει να φάει το ψωμί και το λεμόνι!!
Εννοείται ότι ούτε το ψωμί ούτε το λεμόνι κάναν δουλειά με αποτέλεσμα ο Μήτσος να αρχίσει να παραμιλά και να πέφτει απο την καρέκλα....
Τον αρπάζω εγώ απο τον ένα ώμο και ένα άλλο φιλαράκι (αυτός που είχε την ιδέα για το ξύδι) από τον άλλο και αρχίσαμε να τον σέρνουμε προς το σπίτι του.
Σκεφτείτε εικόνα 2 τύποι σουρωμένοι να σέρνουν έναν ημιλυπόθιμο που τραγουδούσε στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης ανήμερα του Αη Κώστα...Χάος!!
Μόλις φτάσαμε με τα πολλά σπίτι του , μας άνοιξε ο συγκάτοικός του ο οποίος είχε ενημερωθεί και είχε ετοιμάσει τα απαραίτητα....κουβάδες , λεκάνες και τα συναφή!
Πάμε να τον βάλουμε να ξαπλώσει στο κρεβάτι του, μπρούμυτα σαν καλό σουρωμένο άνθρωπο και ο άχρηστος αρχίζει να ξερνά πάνω στο χαλάκι....
Μεχρι να φέρουμε τις λεκάνες το κακό είχε γίνει.Το χαλάκι γέμισε...ψωμιά και λεμόνια :))
Εκεί αναλάβαμε δράση ωσάν άλλο συνεργείο καθαρισμού τάπητων. Βγάλαμε το χαλάκι στο μπαλκόνι και με το λάστιχο και μια σκούπα τρίβαμε το χαλί για να καθαρίσει. Αυτά γίνονταν γύρω στις 3 το βράδυ..
Αφού τελειώσαμε με τον καθαρισμό. Πήγαμε μέσα για να δούμε τον ασθενή και ούτε που κουνιόταν. Μια κοπελιά που ήταν στην παρέα , τρομοκρατημένη επέμεινε να τον μεταφέρουμε στο νοσοκομείο..Έτσι κι έγινε. Η μεταφορά έγινε με...ταξί, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του ταξιτζή.
Το βράδυ το περάσαμε στο νοσοκομείο και το πρωί μας βρήκε στην αίθουσα αναμονής...
Κατα τις 8 το πρωί ο Μήτσος ξυπνά μια χαρά, ξεμέθυστος και ξεκούραστος. Εμείς οι 3 που καθόμασταν στο νοσοκομείο ήμασταν για φτύσιμο.Ξενυχτισμένοι , πιωμένοι...παρτάλια!
Φυσικά ο Μήτσος δεν θυμόταν τίποτε απο το προηγούμενο βράδυ. Είχε “σβήσει” μετά τα πρώτα σφηνάκια Ursus που είχε πιει..........
Περάσαν 2 ακριβώς χρόνια από τότε που ένας μαλάκας με το αυτοκίνητο του, έκοψε τον δρόμο στην μηχανή που επέβαινε ο Μήτσος...
Αναμνήσεις σαν και αυτές που περιγράφω, τον κρατάνε ζωντανό στο μυαλό μας....
