Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Οι Μόνες Τρύπες Που Γαμάνε...
Ξέρω ο τίτλος είναι ανάρμοστος....Είναι όμως το καλύτερο σχόλιο/χαρακτηρισμός που έχω ακούσει/διαβάσει ποτέ για αυτό το συγκρότημα των παιδικών μας (και όχι) μόνο χρόνων....
Ανεβάστε λοιπόν την ένταση και αφήστε την ψυχή να ταξιδέψει...
Τα σέβη μου!
υγ: και..καλή χρόνιά να έχουμε
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Είχα την τύχη (?) μεγαλώνοντας να μην έχω καθόλου ροκ επιρροές - και κάπου εκεί στα 17 βρέθηκαν απότομα μπροστά μου οι τρύπες (RIP), τα διάφανα (RIP), τα ξύλινα (RIP) κι όλος αυτός ο πανικός που γινόταν στα τέλη της δεκαετίας του '90. Κι από τότε ενώ πολλοί άλλοι προχώρησαν, εγώ σκάλωσα εκεί...
Φοβερό τρσγούδι διάλεξες... Θυμάμαι να ακούω την ταξιδιάρα ψυχή στο (μούφα) hard rock του Πειραιά. Και μετά περάσανε 13 χρόνια...
Καλή χρονιά να'χουμε Κώστα!
Πλάκα πλάκα η δεκαετία του 90 ήταν άξιος συνεχιστής των 80's στο θέμα της ροκ...
Στον καινούριο αιώνα το χάσαμε λίγο το παραμύθι....
Φτυχώς εμείς τα αποκτήσαμε τα ακούσματα και έτσι είμαστε σε θέση να ακούμε την ταξιδιάρα ψυχή και να αναπολούμε παλαιότερες στιγμές της ζωής μας...
Καλή χρονιά ρε Elerran!
Δημοσίευση σχολίου