Τα Μαγαζιά Στην Άκρη Του Δρομου.....

Ένα επάγγελμα αργοσβήνει σιγά σιγά στην Βόρεια Ελλάδα για χάρη της ανάπτυξης. Για χάρη της ευκολίας του μέσου αστού στο θέμα των συγκοινωνιών...
Ο έχων καντίνα σε στρατηγικό σημείο πάνω στον καρόδρομο Κοζάνης Ιωαννίνων θα σβήσει όπως έσβησε ο καντινιέρης του περάσματος της καστανιάς στην διαδρομή Κοζάνης Θεσσαλονίκης.
Η Εγνατία οδός οδηγεί τους καντινιέρηδες να αλλάξουν επάγγελμα...
Πριν μια 3ετία η διαδρομή Κοζάνη Θεσσαλονίκη ήταν 2,5 ώρες....Βλακείες γράφω. 4 ώρες ήταν. Γιατί στο βουνό της Καστανιάς σταματούσαμε στην Ζωοδόχο πηγή για σουβλάκια(1εβρό έκαστος με μια φέτα ψωμί δώρο), για μπακαλιάρο σκορδαλιά (μακρυά από μένα) ή τέλος σταματούσαμε στην...Γρα Γρού ένα ετοιμόροπο μαγαζί όπου τρώγαμε κοτόσουπα ή βραστό...
Σήμερα η διαδρομή Κοζάνη Θεσσαλονίκη είνα χαλλλαρά 1,5 ώρα και δεν έχει να σταματήσεις ούτε για κατούρημα...
Οικονομικότερα μεν, αλλά χάθηκε αυτή η μαγεία του ταξιδιού. Πάνε οι ηρωικές ομίχλες που έβλεπες μόνο την πλαινή γραμή δίπλα απο τον γκρεμό και τα φώτα της μπροστινής νταλίκας που πάει με 20...
Πάνε τα τάματα που έκανες στην Παναγία Σουμελά κάθε φορά που προσπερνούσες στο τσακ, πριν σε μαζέψει ο απέναντι...

Γιατί τα γράφω αυτά?

Πριν απο μια εβδομάδα πήγα στον Πλανητάρχη. Φυσικά δεν μιλώ για τον γνωστό μάυρο αυτοαποκαλούμενο πλανητάρχη. Ούτε για τον αντίστοιχο αυτοαποκαλούμενο Έλληνα.
Ο Πλανητάρχης είναι ένα μαγαζάκι πάνω στον (απαράδεκτο) παλιό πλέον δρόμο Γρεβενών Ιωαννίνων. Με το σύνθημα "το σουβλάκι δεν παχαίνει, ομορφαίνει" το μαγαζί ήταν μονίμως γεμάτο.
Πήγα λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα και το μεγαζί ήταν έρημο. Μόνο εμείς και τα σουβλάκια που παραγγείλαμε ήμασταν....
Υποσημείωση: Έχει δωθεί η εγνατία οδός απο τα Γρεβενά ως τα Γιάννενα και από εκεί που χρειαζόσουν 2,5 ώρες ταξίδι με την ψυχή στο στόμα (κυριολεκτικά) τώρα θες μόλις 1 ώρα και 15 λεπτά χαλλλαρά. Χωρίς στάση για κατούρημα βεβαίως βεβαίως...

Γενικό συμπέρασμα....
Οι εποχές που μπαίναμε στο αυτοκίνητο και κάναμε 2-3 ώρες για μια απόσταση 120 χιλιομέτρων φεύγουν σιγά σιγά....
Οι εποχές που πηγαίναμε με είκοσι κολλημένοι πίσω απο μια νταλίκα για πενήντα χιλιόμετρα χάνονται. Μαζί τους χάνονται και τα μαγαζάκια που σταματούσαμε για κανα φαί. Ίσα ίσα να ξεζαλιστούμε..να δώσουμε χρόνο στον νταλικιέρη να απομακρυνθεί για να τον προφτάσουμε πιο κάτω όταν θα είναι πιο μεγάλος ο δρόμος.

Δεν ξέρω...παραγίνεται εύκολη η ζωή μας...