music box

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

Αναμνήσεις Μιας Άλλης Εποχής Και 2 Ανέκδοτα Περιστατικά

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος αναπολεί τα χρόνια που πέρασαν με νοσταλγία.
Φυσικά τα καλύτερα χρόνια είναι, για τους περισσότερους, τα παιδικά.
Τον τελευταίο καιρό μέσω mail αλλά και μέσω διαφόρων αναρτήσεων κυκλοφορούν φωτογραφίες παιχνιδιών που μας παραπέμπουν στην δεκαετία όπου οι σημερινοί 30άρηδες ήταν παιδιά.
Την δεκαετία του '80

Ήθελα καιρό να κάνω ένα τέτοιο post, αλλά την αφορμή μου την έδωσε ένα αξιόλογο καινούριο ιστολόγιο που άνοιξε ο Hades με τον Stathi που αναφέρεται ακριβώς σε αυτήν την δεκαετία...

Γεννημένος το 1979, η δεκατία του '80 με βρήκε μαθητή του δημοτικού...

Τι θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια?

Άντε να γράψω 2 περιστατικά.

Θυμάμαι πολύ καλά τον τελικό του μπάσκετ του 1987.
Στο σπίτι ήμασταν τα...τρία μικρά, η μάνα μου και μια φίλη της. Ο πατέρας στην δουλειά.
Θυμάμαι τα πανυγήρια που κάναμε όταν ο Καμπούρης έβαλε τις βολές. Οι φωνές μας είχαν τρομάξει τον μικρό αδερφό που είχε βάλει τα κλάμματα. Κανείς βέβαια δεν του έδωσε σημασία. Άλλωστε είχαν μείνει 4 δευτερόλεπτα για να λήξει ο αγώνας. Τι θα πάθαινε το μωρό αν έκλαιγε για λίγο ακόμη?
Από ότι αποδείχτηκε δεν έπαθε τίποτα :)
Τις επόμενες μέρες μας αγόρασαν απο ένα ζευγάρι φόρμες με το σήμα της εθνικής μπροστά και τους αριθμούς 5 και 6 στην πλάτη. Μετά απο ομηρικούς καυγάδες, ηττήθηκα και αναγκάστηκα να φορέσω την φόρμα με το 6 που φορούσε στην εθνική ο Γιαννάκης και όχι με το 5 του Γκάλη...
Από εκείνη την μέρα όλες οι γειτονιές γέμισαν μπασκέτες. Τις καρφώναμε στους στύλους της ΔΕΗ και παίζαμε μπάσκετ με τις ώρες. Παίζανε, είναι η πιο σωστή έκφραση , γιατί εγώ μικρός και αδύνατος που ήμουν ούτε για ιδέα δεν μπορούσα να πετάξω την μπάλα....


Άλλο περιστατικό

Κάθε αποκριά ο δήμος διοργάνωνε μασκέ πάρτυ σε διάφορα μαγαζιά της πόλης. Εκείνα τα χρόνια, όλη η πιτσιρικαρία μαζευόταν σε αυτά.
Στην αρχή (αν θυμάμαι καλά) γινόταν σε ένα μόνο μαγαζί έξω απο την πόλη. Το μαγαζί αυτό τον άλλο καιρό ήταν ένα απο τα πιο...in μπουζουκτσίδικα (Bora Bora το όνομά του)

Μια χρονιά λοιπόν ντύθηκα Ζορό, πήρα και ένα πιστόλι(έχω φώτο) και πήγα.Αφού παίξαμε όλα τα παιδάκια μαζί και ήπιαμε και τις πορτοκαλάδες μας ήρθε η ώρα για τον γυρισμό.
Σε αυτό το μαγαζί πηγαινοερχόμασταν,με τις μανάδες μας φυσικά, με αστικά λεωφορεία τα οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτα απο τον πολύ κόσμο.
Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε ,εμείς και καμμιά 200αριά ακόμη, από το κέντρο πηγαίνω να ανέβω σε ένα απο αυτά.
Αν τα κατάφερνα θα ήμουν ένας από τους τελευταίους στο ήδη γεμάτο λεοφωρείο. Η μάνα μου λοιπόν με τράβηξε έξω γιατί είδε ένα άλλο άδειο να καταφτάνει.Κατεβαίνω λυπημένος γιατί μέσα σε αυτό ήταν και κάτι φίλοι μου και το βλέπω να απομακρύνεται.
Μόλις το γεμάτο λεωφορείο βγαίνει στον κεντρικό, ένα διερχόμενο υπεραστικό λεωφορείο το χτυπάει και το ρίχνει έξω απο το δρόμο. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνει μια εντυπωσιακή, αλλά σύντομη και συνάμα τρομακτική πορεία στα χωράφια και να πλαγιάσει, αποφεύγοντας το αναποδογύρισμα στο...παραπέντε.
Το καλό ήταν ότι δεν υπήρξε σοβαρός τραυματισμός.
Η σύγκρουση αυτή έγινε μπροστά στα μάτια μας. Ήταν σαν να βλέπαμε μια μακάβρια παράσταση.
Φυσικά εγώ δεν μπήκα ποτέ στο άδειο αστικό που περίμενε στην στάση, παρά τα καθυσηχαστικά λόγια του οδηγού και μέσα σε κλάμματα απαίτησα, όπως και έγινε, να έρθει ο...μπαμπάς να με μαζέψει...
Σε εκείνο το μαγαζί δεν ξαναπήγα απόκριες.Ίσως δεν ξανάγινε μασκέ πάρτυ.
Το studio 54 και η disco Οz ήταν πλέον τα μαγαζιά που τα διοργάνωναν και ήταν και μέσα στην πόλη...

Τιμής ένεκεν λοιπόν στην δεκαετία του 80, βάζω 2 νέα τραγουδάκια στο κουτί από εκείνα τα χρόνια. Ένα ελληνικό κι ένα ξένο...
Του Παπακωνσταντίνου είναι το πρώτο. Πρόκειται για το πασίγνωστο, ο Σαλιαγκας κι ο Μάλιαγκας. Ήταν η εποχή που ο Βασίλης ήταν απο τα πιο καυτά ονόματα της μουσικής σκηνής.
Το δεύτερο είναι του Μιχαλάκη του Τζάκσον. Ο κύριος αυτός εκείνα τα χρόνια ήταν πιο πάνω και απο τον Θεό. Μαζευόμασταν στα σπίτια και ακούγαμε κασσέτες με το Bad(που σας έβαλα στο κουτί) και το Smooth Criminal. Εννοείται ότι προσπαθούσαμε με τις ώρες να κάνουμε το κόλπο που έκανε ο Μιχαλάκης. Εκείνο που ενώ περπατάει κανονικά μπροστά, αυτός πήγαινε πίσω!!

Αυτά τα λίγα για σήμερα....
Καλή ακρόαση.

16 σχόλια:

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Καλή μέρα κώστα.
Απλά γεγονότα που μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Πρόλαβες και έζησες πιστέυω το τέλος μιάς ωράιας εποχής.
Σου έυχομαι πάντα να τις θυμάσαι με γλυκειά νοσταλγιά.

Ετοιμάζω στον Μουσικοθεραπευτή και στο σταυραετό ένα αφιέρωμα αναμνήσεων και μουσικής για την εποχή λίγο πιό παλιά από τη δική σου.
Εχω βγάλει το μουσικό πλαίσιο που θα εκθέσω αλλά ψάχνω να προσαρμόσω και την περιγραφή πάνω του.
λίγο υπομονή

Κώστας είπε...

Γειά σου Σάκη.
Welcome!

Οι αναμνήσεις είναι όντως πολλές και δυσκολεύτηκα να διαλέξω ποιές να γράψω στο blog

Καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

:-) εγω απο τα παλιά θυμάμαι εντονα τις κασσέτες μου που της πρόσεχα πολύ και εχω ακόμα καμμιά δεκαριά,κυριολεκτικά ζούσα πάνω τους.μετα ηρθε το cd,το mp3..και το φροντιστήριο αγγλικών μου,δε ξερω γιατι!
ωραια η ιστορία με το μπάσκετ''..τι θα παθαινε το μωρό αν εκλαιγε λιγο ακόμα'' :-)
καληνυχτες

terezaw είπε...

Τι μου θὐμησες ρε συ. Ἑτσι ακριβὠς, τρἐλα με το μπἀσκετ και τα καρναβἀλια. Το ἀλλο που θυμἀμαι εγὠ εἰναι με τα κἀλαντα. Ξυπνοὐσαμε απο τα χαρἀματα να βγοὐμε να τα ποὐμε.Επἰσης με της κασἐττες μας και Studio 54 και Disco ΟΖ . Α ρε κἀτι ωραἰες αναμνἠσεις. Σἐυχαριστὠ.

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Ελένη
Τερέζα
Αχ αυτές οι κασέτες (έχω κάποιες εκατοντάδες, και παίζουν οι αθεόφοβες μιά χαρά ακόμα,!!) , και τα βινύλια!!
Αλλά και οι περιστρεφόμενες μπάλες στην οροφή στις ντισκοτέκ?!!

Κώστας είπε...

Πηγαίναμε σε ένα μαγαζί στο κέντρο της πόλης δίπλα απο το μπουγατσατζίδικο του Θωμά (πως λεγόταν αλήθεια...) και ψάχναμε με τις ώρες τους δίσκους και γράφαμε στο χαρτί τα τραγούδια που θέλαμε και μας τα έγραφε σε κασσέτα...

Studio 54
Disco Oz...
Θα γράψω και για αυτά κάποτε...Όσο τα πρόλαβα!

Κώστας είπε...

Μήτσιος λεγόταν το δισκάδικο....

irene είπε...

καλή ανάσταση να έχουμε , να περάσεις καλά κώστα !!

Ανώνυμος είπε...

Καλή Ανάσταση και απο μένα!Να περάσεις τέλεια ότι και αν κάνεις!

Hades είπε...

Άσχετο, αλλά έχουμε λησμονήσει πως το 87 ήταν η απαρχή για καθε εθνική επιτυχία που ακολούθησε μετά.
Αν δεν υπήρχε, όση ντόπα κι αν έπεφτε μετάλιο δεν θα βλέπαμε ποτέ... :):)
Παρεμπιπτόντως, θύρα 6 άνω διάζωμα... :)

Κώστας είπε...

Καλό Πάσχα ρε Ειρήνη, να περάσεις καλά. Περιμένω να μου πεις πως πέρασες τις Αγιες μέρες!

Κώστας είπε...

Το ίδιο ισχύει και για σένα Ελένη!!
Καλό Πασχα!!!

Κώστας είπε...

Σιγά που ήσουν θύρα 6 άνω διάζωμα το 87 :))

βρες το εισιτήριο και δείξτο μας!!

Καλό Πάσχα φίλε!

Hades είπε...

Είπα, θύρα 6 άνω διάζωμα!
Εισιτήριο δεν υπάρχει. Μέχρι τότε τα μάζευε (δηλ. πέταγε) ο πατέρας μου. Εγώ μετά το 90 άρχισα να κρατάω αρχείο. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα κασκόλ που είχε αγοραστεί έξω από το γήπεδο και που (ελπίζω να) έχει (ακόμη) μια ξαδέλφη μου.
Καλή ανάσταση εύχομαι! :)

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

καλά η δεύτερη ιστορία αποδεικνύει την κατάρα της γριάς!! ;-)
καλό πάσχα φιλαράκι!

Κώστας είπε...

χαχαχα
Στάθη δεν νομίζω να είχα αποφασίσει τι ομάδα ήμουν...
Μιλάμε για 1984 ή 1985
Πολύ νωρίς...
Χρονια Πολλά ρε φίλε!!