Παιχνίδι! Παιχνίδι! - Η Σωστή Απάντηση

Ήταν μια πρωτοχρονιά κάπου στα τέλη του προηγούμενου αιώνα(1997-1999)....
Εκείνη την εποχή ήταν απο τις χρονιές που έκανε αρκετά ισχυρούς χειμώνες. Μιλώ για χιονοπτώσεις πολύ κρύο και γενικά δύσκολες καταστάσεις.
Όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εμείς κλείσαμε ένα τραπέζι στην μοναδική αξιόπιστη (τότε) μπουζουκλερί της πόλης.

Έτσι, φορέσαμε τα μοναδικά κουστούμια μας(ροκάδες ήμασταν τι περίμενες?), την μια από τις δυο γραβάτες μας, τα σκαρπίνια μας και βγήκαμε στον...χιονιά (μισό μέτρο χιόνι με -10 C) για να γιορτάσουμε κι εμείς την έλευση του νέου έτους.

Επειδή πάντα σαν παρέα ήμασταν (και είμαστε) κλασσικοί ελληνάρες, άνθρωποι της τελευταίας στιγμής, η κράτηση έγινε την προπαραμονή μέσω ενός γνωστού που δούλευε εκεί.
Φυσικά το τραπέζι που μπόρεσε να μας βρεί ήταν σε αρκετά χάλια σημείο. Ευτυχώς μακρυά απο τις τουαλέτες :)

Όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, εκτός απο την αρχική παρέα των 8-10 ατόμων μαζεύτηκαν άλλοι τόσοι ξεκάρφωτοι. Κανένα πρόβλημα όμως, γιατί αν και στριμωχτήκαμε λίγο παρόλα αυτά χωρέσαμε.

Τί θα πιούμε?
Ώς πιτσιρικάδες που ήμασταν είχαμε και...προτιμήσεις. Δεν μιλώ βέβαια για μυστήρια ποτά ή cocktails.
Μιλώ για απλό και ταπεινό ουίσκυ και βότκα.
Με τα πολλά έρχονται στο τραπέζι 3 ουίσκυ. Ένας Γιάννης Περπατητής (Johnnie Walker), μία Πέρδικα (Famous Grouse) και ένα Haig που είχαν ζητήσει οι τρέντυ φίλοι μας που σπούδαζαν στην Σαλονίκη (πρωτοετής).Από βότκα δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει κάτι άλλο εκτός από Absolut.

Αν και το ξέραμε, εκείνο το βράδυ το διαπιστώσαμε κι όλας. Τα ποτά ήταν μπόμπες!
Όποιο ουίσκυ και να έπινες, είχε την ίδια γεύση. Πετρέλαιο.
Η βότκα? Δεν πινόταν.
Τι κάναμε τότε?
Τίποτα.
Το παλικάρι που μας έκλεισε το τραπέζι ήταν μπάρμαν και δεν θέλαμε σε καμμιά περίπτωση να τον εκθέσουμε. Άλλωστε το ίδιο...ντίζελ έπιναν και άλλα 1500 άτομα εκείνο το βράδυ...

Και αν δεχθούμε την λογική ότι και...λασπόνερο να πιείς κάποια στιγμή θα το συνηθίσεις, έτσι κι εμείς τσακίσαμε αυτά τα μπουκάλια όπως και 1-2 ακόμη..

Φυσικά η βραδιά εξελλισόταν μια χαρά. Χορός, αστεία, λουλούδια και φυσικά ποτά και τσιγάρα.
Ένα από τα κορίτσια της παρέας είχε γίνει αλοιφή και την τρέχαμε να την συνεφέρουμε.
Εν μέρη τα καταφέραμε αν σκεφτείς ότι την βγάλαμε έξω να πάρει λίγο αέρα....
Στους -10....
Στο λεπτό έστρωσε, αλλά συνέχισε να ταλαιπωρεί τον δικό της με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει άδοξα την...μουσική σκηνή..

Κάπου κοντά στο ξημέρωμα την ώρα που σταματούν να παίζουν τα τσιφτετέλια και ξεκινούν οι ζειμπεκιές, σηκωθήκαμε κι εμείς να χορέψουμε...
Η πίστα ήταν ένα μάτσο χάλια.
Τα λουλούδια είχαν γίνει μια άμορφη μάζα λάσπης μαζί με λυωμένα χιόνια. Όσο και να καθαριζόταν, το αποτέλεσμα παρέμενε το ίδιο..

Με τα πολλά φτάνει και η δική μου σειρά να ρίξω...γυροβολιά.
Δεν μου έφτανε που ήμουν κομμάτια από τα ουίσκια.
Δεν μου έφτανε που κάτω γλυστρούσε απίστευτα.
Ήθελα και ... κολπάκια!
Για να μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή σηκώνω το πόδι μου και πάω να το περάσω πάνω απο το κεφάλι ενός που βαρούσε παλαμάκια.....
Ξαφνικά νιώθω το σταθερό πόδι να μην είναι τόσο σταθερό και να πηγαίνει προς τα μπροστά χωρίς να μπορώ να ανακόψω την πορεία του :))

Και ενώ το σώμα μου είχε μια προδιαθεση να φάει μια ιστορική τούμπα, παρόλα αυτά καταλαβαίνω ότι κάποιος με κρατά.
-Είσαι καλά ρε φιλαράκι; μου λέει.
-Όλα καλά του απαντώ, και συνεχίζω αμέριμνος τον χορό.

Όταν καθόμαστε με πληροφορούν ότι αυτός που με έσωσε από το πέσιμο (βούτα, σαβούρα, πλάγιασμα όπως θέλετε πέστε το), ήταν ο τύπος του είχε το τουμπερλέκι και εκείνη την ώρα επειδή έδινε τον ρυθμό είχε και τον προβολέα πάνω του.....
Μου είπαν ακόμη ότι ο τραγουδιστής έκανε μια μικρή παύση και με κοιτούσε...

Φυσικά δεν ήμουν σε θέση για να τα αντιληφθώ όλα αυτά. Ευτυχώς.

Άρα η σωστή απάντηση το παιχνίδι είναι η 3.
Δόξα και τιμή στην Έρη και στον Άδη που μαντέψανε σωστά!!

Να πώ μόνο ότι το 1 πήγα να το κάνω αλλά ήταν σε ένα γάμο και όχι σε μπουζούκια. Το 2 είναι κατόρθωμα από ένα φιλαράκι. Και τέλος το 4 δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να το κάνω ποτέ.

Αυτά τα λίγα...
Ελπίζω να το διαβάσατε όλο το κείμενο :)

Καλό βράδυ